Εκείνο που δε γίνεται.....

Ελύτης Οδυσσέας - Εκείνο που δε γίνεται.


Nα 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω !

Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται !

Κορίτσι που από το γυμνό σου στήθος

σαν από σχεδία κάποτε μ' έσωσε ο Θεός



Και ψηλά πάνω απ' τα τείχη με την ημισέληνο

με πήγε μην κι από δική μου Ακριτομυθία φανερωθείς

και οι Τύχες σε βάλουν στο σημάδι

Όπως κι έγινε Γιατί τέτοια θέλει κι αγαπά η ζωή

που εμείς αλλού πιστεύουμε πως είναι



Kι από τ' άλλο μέρος της αγάπης από τ' άλλο

μέρος του θανάτου υπνοβατούμε ώσπου

αβάσταχτα περισφιγμένο κείνο που μας έγινε σάρκα

της σαρκός σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά

και ανάψει και ξυπνήσουμε



Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ' ο έρωτας κάθετα

και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ

Aλλ' αυτό που μένει σαν

Άμμος από δυνατόν αέρα στα δωμάτια

και η αράχνη κι έξω στο κατώφλι



Που κι ελεύθερος να μείνεις που και νικητής

πάλι ο ήλιος γέρνει κι είναι ολόγυρά σου



Σιγαλιά γεμάτη ακτές καταστραμμένες

όπου ακόμη κατεβαίνουνε τα σύννεφα

να φάνε χόρτο λίγο πριν για πάντα σκοτεινιάσει



Σα να πήραν τέλος οι άνθρωποι

και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα καίριο να ειπωθεί.




Διάβασε το από την αρχή και μετά πάλι και πάλι....

Τι σου φέρνει, φίλε στο μυαλό? Ποια ανάμνηση? Ποια ουσία?

Μπερδεμένη πάλι... το συνηθίζω τελευταία...

Συμβαίνουν πολλά...

Λέω να ταξιδέψω πάλι. Να κλείσω τα μάτια και να φύγω.
Να κλείσω τα αυτιά, να μην ακούω τις Σειρήνες της ζωής που προκαλούν... σχεδόν σε περιμένουν να κάνεις το λάθος...

Μα πες μου, σε παρακαλώ... τι είναι η ζωή μας χωρίς τις προσωπικές Σειρήνες ?
Αν όλα ήταν ξεκάθαρα και απλά, αν ερωτήσεις και απορίες δεν γεννιόντουσαν ποτέ, τοτέ πως θα έμοιαζε η ζωή?
Αυτός είναι που λένε ο παράδεισος?

Δεν μου κάνει. Μένω εδώ. Με κλειστά τα μάτια, κλειστά τα αυτιά να ακούω την ψυχή μου, μα εκείνη σιωπά..

Στέκομαι μπροστά σε μια σκάλα μεγάλη. Μοιάζει να είναι τέλος της ο ουρανός....
Κρυώνω λίγο...
Μια αγκαλιά μόνο. Μόνο αυτό.

Καλά είμαι, μην ανησυχείς. Χαμογέλα, η σκάλα φτάνει στον ουρανό!!
Ξεκίνησα να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια...
Τώρα, κάτι χρόνια μετά δηλαδή, δεν μπορώ να προσδιορίσω που ακριβώς βρίσκομαι.
Ακόμα μοιάζει μεγάλη. Ακόμα δεν έχουν τελειώσει τα σκαλοπάτια. Ακόμα μοιάζει φυσικό τέλος ο ουρανός.

Χαμογέλα και εσύ, που ανεβαίνεις μαζί μου τώρα. Κι ας μην ξεκινήσαμε μαζί. Κι ας μην ξέρουμε αν θα φτάσουμε μαζί.

Έχει σημασία να χαμογελάς. Στα άσχημα της ζωής, οι όμορφες αναμνήσεις είναι που μας κάνουν να χαμογελάμε. Μας δυναμώνουν...

Προσπαθώ να μετρήσω τους ανθρώπους στους οποίους έχω χαρίσει λίγη από την καρδιά μου.
Κοιτάζω δίπλα μου στη σκάλα και βλέπω μόνο έναν. Οι άλλοι κάπου ξεκουράζονται μάλλον.
Έτσι είναι. Μόνο δύο χωράει το ίδιο σκαλοπάτι.

Αν αλλάξω τον ρυθμό μου και χαθούμε στην σκάλα, θα ήθελα πολύ να σε δω στο τέλος...εκεί που ο ουρανός μοιάζει το φυσικό τέλος της σκάλας μας..