Το 'χεις νιώσει, έτσι?
Να έχεις ανάγκη κάποιον να τυλίξει το σώμα σου με το δικό του....
Κάποιον να σου χαϊδέψει τα μαλλιά
Να σου πει ότι όλα θα πάνε καλά...
Κάποιον να μυρίζεις το δέρμα του...
Να σε κρατάει σαν μωρό...
Να μην φοβάσαι..
Να μην είσαι μόνη...
Τι δώρο... η συντροφιά.. τι δώρο...
Η κατανόηση...
Το γέλιο....
Το άγγιγμα...
Κι αν το έχω σκεφτεί αυτό... να αγγίζεις το σώμα, είναι σαν αγγίζεις την ψυχή...
Μπορεί στιγμιαία, ναι. Αλλά μιλάμε για την ψυχή...
Πιστεύεις στην αλήθεια?
Την αναζητάς?
Δεν αξίζει...
Στον χρόνο?
Πιστεύεις ότι είναι γιατρός?
Μπα...
Ο χρόνος το μόνο που κάνει είναι να τσιγκλάει τα αντισώματα μας, να καταπολεμήσουν τις σκέψεις η τα άτομα που μας πονάνε... Ποτέ δεν πρόκειται να την ξεχάσεις! Ποτέ! Προκειμένου όμως να τρελαθείς από την απουσία, αναλαμβάνει το ένστικτο επιβίωσης. Και νομίζεις πως ξεπέρασες τον άνθρωπο... ξέχασες τις στιγμές... μα το μόνο που κατάφερες είναι να το θάψουν κάπου κρυφά τα αντισώματα σου...
Αυτό κάνει ο χρόνος...
Μια αγκαλιά μόνο....
2 σχόλια:
Κι όταν την έχεις πιο πολύ ανάγκη την αγκαλιά τότε δεν εμφανίζεται κανείς να σε αγκαλιάσει... Ναι.. το έχω νιώσει και εγώ αυτό που λες με την αγκαλιά!
aggelika... πιστεύω ότι όλοι μας το έχουμε αισθανθεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας... λίγοι το παραδέχονται... δεν είναι αδυναμία η ανάγκη... ΄το αντίθετο... πόσο μάλλον όταν μιλάμε για αγκαλιές!
Καλησπέρα και καλώς ήρθες...
Δημοσίευση σχολίου