Λέο Μπουσκάλια

Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις...

Κλεμμένη φράση από κάποιον με περίεργο επίθετο...

Να ζεις...
Πόσες παραμέτρους έχει αυτό..
Πως να ζω?? Πως να αναπνέω?? Ακόμα και όταν το κάνω, βάζω μέσα μου βρωμιά και προσπαθώ να μείνω καθαρή... θα τα καταφέρω???

Να αγαπάς...
Αγαπάω... αγαπάω για να πονάω... Κάπου, κάποτε, διάβασα ότι κάπου υπάρχει το άλλο μισό του καθενός... Το δικό μου το ψάχνω στα υπόγεια... Δεν μπορώ να περιμένω άλλο... αγαπάω όποιον βρω... γρήγορα του δίνω την ψυχή... και εκείνος συνήθως παίρνει ένα κομμάτι και φεύγει μα δεν με ενοχλεί! Αγαπάω... όσο πιο συχνά μπορώ... κι ας πονάω, δεν πειράζει...

Να μαθαίνεις....
Προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο. Έχω μια αίσθηση ότι δεν έχω καταφέρει να μάθω ούτε καν τον δικό μου κόσμο. Τον καθημερινό, τον μικρό, τον τρελό... και εκεί έξω περιμένει ο μεγάλος... Έχω χρόνο... μπορεί και όχι... Μαθαίνω, ότι προλαβαίνω... όλα εκτός από τα παλιά... εκείνα δεν με νοιάζουν... μαθαίνω το τώρα, το μακρυά από εδώ, που δεν βλέπω αλλά νιώθω...

Σήμερα θα βάλω ένα όμορφο φουστάνι (έτσι πρέπει) και θα αρχίσω να χορεύω στους ρυθμούς του κόσμου...βάλε και εσύ τα καλά σου, να ενώσουμε τις σιωπές και τα βήματα... να φτιάξουμε μελωδίες αλλιώτικες..