19 Ιουν 2008

Μην καπνίζεις τόσο.. σ αγαπώ..

Χτύπησε πάλι το τηλέφωνο. Στο άκυρο πάλι. Στο πουθενά πλάι εγώ. Και απάντησα. Και πάλι σε άκουγα στην γραμμή... την ανάσα σου βασικά, γιατί δεν έχεις πια κάτι να πεις...

Ήρθε και το μετά, μετά που χάθηκα στο σκοτάδι... Ζήσαμε... μπορεί τα πάντα. Μπορεί και τίποτα... Πιο πιθανό τα πάντα.
Όλα όσα πονάνε, από το τίποτα ξεκινούν... γιατί το τίποτα είναι η αφετηρία του κόσμου... κι ένα δάκρυ.. το δικό μου πες, από το τίποτα ξεκινάει... συλλέγει τα συστατικά του από το κορμί και δημιουργείτε .. γρήγορα μεν.. αλλά από το τίποτα...

Το τίποτα το δικό μου είσαι εσύ... Ήσουν εσύ δηλαδή... Πριν από χρόνια... Πολλά.. δεν τα μετράω πια...
Από το τίποτα του πριν, φτάσαμε στο τώρα και φοβάμαι να το πω... την αλήθεια φοβάμαι... Δοκίμασα... πολλές φορές δοκίμασα, μα βραχνιάζει η φωνή και ψίθυρος δεν βγαίνει...

Μην καπνίζεις τόσο.. σ αγαπώ..

Μόνο τα δικά μας τα τσιγάρα, έχουν γεύση... μα το θεό! Δεν έχω κάνει πιο δυνατά τσιγάρα από αυτά, που το χέρι σου μου έφερνε στα χείλη... μετά. Μετά από την βόλτα του στα δικά σου...

Μεγάλες καύτρες έκαναν τα τσιγάρα μας...

Ναι, φοβάμαι να σε δω.

Ορίστε λοιπόν. Το παραδέχτηκα... πως αλλιώς... αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι...

Κανονικά, θα πρεπε να σκέφτομαι τα σχόλια του Νίκου... με ρώτησε αν θα ποστάρω τίποτα και του είπα ναι... ήθελα να γράψω είναι η αλήθεια, κάτι αστείο... κάτι να χαμογελάσουν όσοι έχουν μείνει στην Αθήνα... "οι εγκλωβισμένοι" που τους λέω... και μετά... μετά χτύπησε το τηλέφωνο.

Γιατί αυτό είσαι ... το πάντα το δικό μου, το κόκκινο και το γαλάζιο μου... και ναι, φοβάμαι... πως αλλιώς.. αφού Ακουστά σ’έχουν τα κύματα,πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς...

Παίζει μουσική... Βασίλη βασικά...άλλη κατηγορία...

Πως τα φέρνει όμως ο καιρός... τα ξέρω και τα θέλω τα μπερδεύει και τα χωρίζει. Το ένα στους ουρανούς, το άλλο στους βυθούς.. και ή που θα καείς από τον ήλιο, ή που θα πνιγείς από το νερό... ανάλογα πιο έχεις βάλει στο μάτι... γιατί όλα δεν μπορείς να τα έχεις πάρα μόνο μία φορά στη ζωή σου, και αν το κατάλαβες, έχει καλώς αλλιώς game over φιλαράκο..

Καλύτερα να έγραφα κάτι κοινωνικό... κάτι σαν αυτό που ανέβασε η Πηνελόπη... πολύ μου άρεσε!!! Και το όνομα μου αρέσει... συμβολίζει... δύναμη, υπομονή, εξυπνάδα...(αν γράψω κάνα επίθετο ακόμα, θα νομίζει η κοπέλα ότι την ερωτεύτηκα... αλλά όχι.. το όνομα ερωτεύτηκα... έτσι, στο πουθενά και στο τίποτα... στο τώρα μάλλον...)

Έτσι την πατάω πάντα... στο τώρα.. και εθελοτυφλώ στο μετά... λένε ότι αν βλέπεις και τις τρις διαστάσεις (το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον) , δύσκολα πολύ, θα κάνεις λάθος... μόνο αν το επιδιώξεις... γίνονται όλα λέει συνειδητά.. Και αυτό είναι ωραίο τώρα??

Έχω κουραστεί να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο... και ο τοίχος με βαρέθηκε νομίζω... και εσύ σίγουρα, που σε έχω πρήξει με τις φλασιές μου τόση ώρα... αν έφτασες μέχρι εδώ δηλαδή..Αμφιβάλω...

Κάποιος είχε γράψει για την θάλασσα... ο Άρης νομίζω μα δεν είμαι και σίγουρη... έλεγε λοιπόν πως η θάλασσα δεν έχει χρώμα. (Ναι. Ο Άρης...) Μια ψευδαίσθηση το γαλάζιο της. Σαν,σα να το ανακάλυψα τώρα... όχι για τη θάλασσα, για σένα. Έτσι νιώθω... Μα δεν μου είπες ψέμματα και δεν μπορώ να θυμώσω... ούτε να κλάψω μπορώ. Έτσι και αλλιώς δεν θα το έκανα... τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε... τουλάχιστον φανερά...

Ψέματα... ψέμα σου λέω και κουράστηκα... και ο τοίχος μου δεν είναι εδώ...

Για εκείνη την μια, την μοναδική φορά που χτύπησε το τηλέφωνο σου είπα? Χαμογέλασα και όταν με έπιασα... με μάλωσα, όπως μαλώνουν τα παιδιά, όταν βουτάνε το χέρι στο μέλι που είναι για φίλεμα..

Πονάει λίγο το δέρμα μου... από τον ήλιο δηλαδή... ήμουν στην θάλασσα την Κυριακή.. εσύ... εσύ ήσουν στο μυαλό μου...

Λέω να κλείσω εδώ το παραλήρημα... να κάνει και τα σχόλια του ο Νίκος...

Μην καπνίζεις τόσο σ αγαπώ.. και να προσέχεις...










Έχω τόσα βράδια να σε δω και περιμένω..
μέσα μου ένα άλογο τυφλό,αγριεμένο
μη καπνίζεις τόσο,σ' αγαπώ..και να προσέχεις
μη σε πάρει συννεφο λευκό και να μη τρέχεις..

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις..

Ένα τηλεφώνημα προχτές μη μου αλλάζεις..
πάγωσε στα χείλια ο καφές μη με ξεχάσεις..
μια φωτογραφία δυο διπλά και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά κι όλα δικά σου


Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό και πού να πάω
Πόσο μου λείπεις..Εχω κάποια βράδια να σε δω..
πόσο μου λείπεις..Μέσα μου ένα άλογο τυφλό..


Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...



UPDATE Η αρχική ανάρτηση είναι εδώ.

21 σχόλια:

ΚΙΡΚΗ είπε...

ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ, Ο ΤΟΙΧΟΣ, Η ΘΑΛΑΣΣΑ, ΤΟ ΨΕΜΜΑ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ, ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ...ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ:ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΑΓΑΠΑΣ...ΑΥΤΑ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ. ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΣΦΙΧΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ...ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΒΑΖΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ!
ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Κάπου το ξαναδιάβασα αυτό το κείμενο..χε χε!
Αχ βρε ψυχούλα μου γιατί δεν γράφεις κάνα μυθιστόρημα;Αφού το έχεις...

AERIKO είπε...

"Τσιγαράκι μου στριφτό
της ζωής μου το γραφτό
παίζω μες στο χέρι μου
όπως το μαχαίρι μου.

Τσιγαράκι μου στριφτό
το φιλί της το καφτό
και παλτό στον ώμο μου
πήρα γιά το δρόμο μου.

Τσιγαράκι μου στριφτό
πιά δε θέλω να σκεφτώ
φίλους που διαβήκανε
κι ύστερα χαθήκανε.

Τσιγαράκι μου στριφτό
έφυγα γιά να κρυφτώ
απ' του κόσμου τ' άδικο
κι από το τρελάδικο."

Αν και εχει κολησει το μυαλο
μου απο την σημερινη ζεστη...
προσθετω οτι αυτο που σε πονα στο
τωρα σε κανει δυνατοτερο στο δικο
σου παντα.Να περνας καλα!!!! :))
Ομορφο απογευμα.
http://en-katakleidi.pblogs.gr

Aristodimos είπε...

"Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει"

Και η ζωή συνεχίζεται ,
μιά φορά κοιτάμε πίσω ,
και δέκα μπροστά...

Καλημέρα
Αρης

KitsosMitsos είπε...

Έντονα συναισθήματα σίγουρα. Κράτησέ τα όλα, ακόμη και τον φόβο.
Πιστεύω είναι ζωντανή απόδειξη ότι ξέρεις να ζεις...

Unknown είπε...

ναι η θάλασσα δεν έχει χρώμα, μα αντανακλά το χρώμα του ουρανού...

όπως και να χει, νερό έχει που άλλοτε το πάει ψηλά κι άλλοτε το κάνει ρουφήχτρες...

όλα εδώ...κι όλα εκεί...

φιλιά βρόχινα...

b|a|s|n\i/a είπε...

αλήθεια, έχεις ανάψει τσιγάρο που το χέρι σου να πήγαινε στα χείλη;

Συβίλλα είπε...

Με δυο τσιγάρα δρόμο θα έρθω να σε βρω
ένα Σάββατο απόγιομα
στα δαχτυλίδια του καπνού θα σε γυρέψω
κι αν δε σε δω, το ξέρω,
πάλι από την αρχή θα μπλέξω...

Καλημέρα
και
Φιλί

jacki είπε...

Σήμερα....σήμερα με σκοτώνεις. Μην καπνίζεις τόσο σ' αγαπώ(;) Βασίλη ... Τι μου κάνεις;
Το κείμενο εκπληκτικό.
Καλημέρες.

Όναρ είπε...

Στο τσιγάρο που κρατάς λοιπόν όλα τα πριν, τα τώρα και τα μετά..αλλά τί είναι..ένα τσιγάρο που καίγεται..και σβήνει..Καληνύχτες κόκκινες..

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Λυδία τσιγάρο η μπάφο κρατάς;χαχαχα...

akrat είπε...

βρε παιδί μου ΜΙΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ


ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΠΑΠΟΥΔΕΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ... ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ Ή ΒΑΛΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ...

ένας παπούς...

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Bάλε κιτρινόμαυρο..

? είπε...

πόσο ταιριάζουμε.. ο τρόπος που γράφεις και κυρίως τα τραγούδια που χρησιμοποιείς για να περιγράψεις όσα σου συμβαίνουν.. χαίρομαι που σε ξέρω

Ταχυδρόμος! είπε...

Πολύ χαίρομαι που σε βρήκα..

Frau Lehrerin είπε...

Δηλώνω συγκάτοικος στη τρέλα και συνοδηγός στο παραλήρημα.

Λυδία είπε...

@_Κίρκη .. δεν ξέρω αν αυτά είναι όλα... κρατάω τις εικόνες και τις σκέψεις και ας πονάνε... δύσκολο πράγμα να αγαπάς... σε γυρνάει τούμπα και ... καμιά φορά, το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι!έχω και απορίες βλέπεις...:P
Πολλά φιλιά..

@_ Νίκο μου.. είσαι αψυχολόγητος!! Τι ζητάω η γυναίκα?? Μια νορμάλ αντίδραση... να αποφασίσεις α) πως θα με φωνάζεις και β)τι σχόλια θα αφήνεις... (α! και τώρα που το θυμήθηκα γ) εμένα η εκείνη τελικά??? :P :P)
Πολλά φιλιά... ζαλισμένα από τα τσιγάρα! :P

@_Aeriko...το κρατάω αυτό... να το θυμάμαι στο αύριο , να το σκέφτομαι στο μετά... συμφωνώ απόλυτα..
(τώρα δεν γλυτώνεις... θα κεράσεις λέξεις... τις δικές μου, τις θέλω μέτριες με μια στάλα ρομαντισμού και λίγο χαμόγελο γαρνιτούρα για μετά...)
Φιλιά...

@_ Άρη μου... και έτσι ο δρόμος μας φαρδαίνει και απλώνετε στα πόδια μας μπροστά.. και έτσι, δύσκολα τρομάζουμε πια...

Δώσε ένα χάδι και από μένα στην θάλασσα... μέχρι να την φτάσω και εγώ...
Πολλά φιλιά και ευχές για ξεκούραση και γαλήνη...

Λυδία είπε...

@_KitsosMitsos... πάντα έτσι πίστευα και εγώ για τον φόβο... και για τον πόνο το ίδιο. Όταν πονάς, να ευχαριστείς... που νιώθεις! Μια οπτική γωνία άλλη...

@_ Νεράιδα μου... δηλαδή... όλα είναι το ίδιο και όλα αλλάζουν μορφές... από το νερό μέχρι και τις πιο κρυφές μας επιθυμίες.. μεταβαλλόμαστε κι όμως... δεν σταματάμε να μαθαίνουμε, ακόμα και όταν η ψυχή μας, έχει πια(φαινομενικά) αλλάξει...
Αγκαλιά... γιατί σε διάβασα και ένιωσα πως κρυώνεις...

@_b|a|s|n\i/a...δεν ξέρω αν κατάλαβα σωστά την ερώτηση, μα θα το διακινδυνέψω να δώσω μια χαζή απάντηση... εθισμένη στην στιγμή εκείνη... που άλλα χέρια πλησιάζουν, δεν μένει χώρος στο μυαλό για τα δικά μου, τα μοναχικά τσιγάρα... Ίσως για καμιά δεκαριά μόνο και αυτό γιατί.. γιατί έβλεπα άλλα πράγματα.. ήμουν πλούσια από τις υπόλοιπες αισθήσεις...μπορεί και γιατί έκανε κρύο και το τσιγάρο κολλούσε σε χείλη στεγνά...
δεν θυμάμαι...

@_Συβίλλα... πάλι από την αρχή.. κάθε τέρμα και μια αφετηρία...κάπως έτσι...
Δυο φιλιά...

Λυδία είπε...

@_jacki... σήμερα σου χαμογελάω... γιατί όλα τα όμορφα, πρέπει κάποτε να γίνουν τραγούδια...

@_Όναρ... και αυτό είναι που με φρακάρει.. όλα καίγονται μα οι στάχτες μένουν... αέρα θέλω! Να φυσήξει και πάει τις στάχτες πιο πέρα... να κάνει τον δρόμο μου ανοιχτό, καθαρό... να βλέπω τα εμπόδια. Να μην σκοντάφτω...
Φιλιά καλοκαιρινά!

@_akrat... παππούς??? Ποιος είναι ο παππούς??? :P Έχεις δίκιο και ζητώ ταπεινά συγνώμη...(και εγώ στραβώθηκα για να το διαβάσω στο μαύρο φόντο! Δοκίμασε στο λινκ που δίνω στο τέλος.)Φιλιά!

@_Νίκο Κ.... σε ευχαριστώ... αυτό μόνο..

@_Ταχυδρόμε ... καλώς τον!! Να μου μιλάς... να σου μιλάω... να τα λέμε...

@_Georgia... συγκάτοικε καλώς ήρθες! Εδώ αγαπάω... βασικά θυμάμαι και ξεχνάω... πίνω και μεθάω... μείνε... γιατί ένα σπίτι δεν είναι ποτέ αρκετό για την τρέλα...

ΚΙΡΚΗ είπε...

Ποιος σου είπε πως ο Έρωτας δεν πονά;;;Όποιος παίζει το παιχνίδι αυτό του πάθους, της τρέλλας, της έλλειψης, πρέπει και ρέπει στον πόνο. Η αγάπη αυτά δεν τα έχει, ούτε τα κατέχει. Και εγώ, αργά και επώδυνα, έμαθα ν' αγαπώ και να μη μ' αγγίζει ο Έρωτας, ως γνήσιο αρσενικό που είναι!

Λυδία είπε...

@_Κίρκη... είναι όμως το άγγιγμά του μοναδικό... έστω για τη μια και μοναδική στιγμή που μας πλησιάζει... Καλημερούδια!!