6 Ιουν 2008

Απλά άκυρο...

Πάει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που χώρισε με τον Βασίλη. Πότε πέρασε, ούτε η ίδια δεν κατάλαβε... Πριν κάνα μήνα, γνώρισε τον Παντελή. Την έκανε να γελάει. Έτσι απλά και αυτό μόνο. Θεώρησε πως ήταν καιρός να προχωρήσει..

Με τον Βασίλη ήταν μαζί από παιδιά. Σκανταλιές και πρωτιές της ζωής, μαζί τις περάσανε... Έζησαν πολλά. Απόσταση, τσακωμούς, ναρκωτικά, μπελάδες γενικότερα.. Έζησαν και από τα άλλα όμως... αγάπη, πάθος, δύναμη, τρέλες, ταξίδια, τσαχπινιές, καλό κρεβάτι... σαν να ήταν πραγματικά κομμάτι ο ένας του άλλου. Η Ευτυχία, μια θεωρούσε μαγικό, σημάδι πες, το ότι ταίριαζε απόλυτα ο ένας στα κενά του άλλου, μια πίστευε ότι μεγάλωσαν μαζί και τα σώματα τους διαμορφώθηκαν έτσι. Για να ταιριάζουν απόλυτα. Σαν ένα περίεργο παζλ. Αν μια λέξη έπρεπε να πει για να περιγράψει τους δυο τους, την λέξη ένταση θα χρησιμοποιούσε Περιέγραφε όλες τους τις κοινές στιγμές... Ένιωθε άλλοτε ότι είχε άντρα δίπλα της, άλλοτε παιδί. Μωρό παιδί. Εντάξει... δεν γινόταν ποτέ, τις κατάλληλες στιγμές αυτό. Όταν μιλούσαν σοβαρά για παράδειγμα, ο Βασίλης γινόταν παιδί. Από το παυθενα. Και ήθελε εκείνη να τον πάρει αγκαλιά. Να του πει ότι όλα θα πάνε καλά. Ήξερε τις σκιές του. Του προσώπου του. Ήξερε και εκείνος τις δικές της. την καταλάβαινε όταν "έφευγε" και της έκανε χώρο...όταν ταξίδευε, ενώ δεν έπρεπε, όταν παρασυρόταν από τις λέξεις και άφηνε το μυαλό της ελεύθερο, την ταρακούναγε. Την έφερνε στη γη. Μπορούσε να το κάνει αυτό. Τον ευχαριστούσε για αυτό. Τα "ταξίδια της", ήταν ατελείωτα κάποιες φορές και μόνο εκείνος ήξερε πότε πρέπει να την επαναφέρει. Πότε ήταν το "αρκετά. μέχρι εδώ αυτή τη φορά"... Το μυαλό της ο Βασίλης, μπορούσε να το ελέγξει. Όχι επειδή ήταν καιρό μαζί. Όχι για αυτό... απλά μπορούσε να διαβάζει ο ένας τον άλλο. Εύκολα. Βάσανο είναι αυτό. Και για τους δύο ήταν βάσανο...

Τον Παντελή τον γνώριζε καιρό. Δεν τον είχε προσέξει ποτέ έτσι. Ένα βράδυ βγήκαν με μια κοινή τους παρέα και μέθυσαν. Πήγε εκείνη να πλύνει τα χέρια της και ο Παντελής την κόλλησε στον τοίχο και την φίλησε. Ακόμα και μέσα στο μεθύσι της, μπορούσε να καταλάβει οτι το φιλί του ήταν άτσαλο. Άμαθο... Με πάθος συσσωρευμένο. Ξεκίνησαν να περνάνε χρόνο μαζί. Δεν της πήρε καιρό να καταλάβει, ότι πρόκειται για έναν πολύ ντροπαλό και συναισθηματικό άνθρωπο. Αυτά ήταν, ξένα χωράφια για την Ευτυχία. Μπορούσε να κουμαντάρει την ένταση, με την ψυχραιμία της αλλά την απόλυτη γαλήνη, δεν μπορούσε να την χειριστεί. Γινόταν νευρωτική ώρες ώρες. "Παλία κουσούρια" συνήθιζε να λέει. Με τον Παντελή, έκανε όλα όσα ήθελε να κάνει. Ατελείωτους περιπάτους, ήρεμες αγκαλιές. Την κοιτούσε στα μάτια και πόσες φορές την κυνηγούσε στα μονοπάτια του μυαλού της. Έτρεχε από πίσω της. Της έλεγε να του εξηγεί. Στην αρχή το έκανε. Μετά κουράστηκε. Κάποια στιγμή, ανάμεσα στα γέλια τους, της είπε να μην απομακρύνει το βλέμμα της. Να μην "φεύγει" όπως συνήθιζε πολλές φορές. Να μην το κάνει γιατί τον φοβίζει. Και το έβλεπε πως της έλεγε αλήθεια, μα δεν μπορούσε να το ελέγξει. Εκείνος σώπαινε όταν ξεκινούσε. Μια φορά μάλιστα έφυγε. Απλά έφυγε... Πόσο παράξενο φάνηκε αυτό στην Ευτυχία. Την έκανε να γελάει ο Παντελής. Με την αθωότητα που κουβαλούσε, παρά τα χρόνια του... Με τον τρόπο που την κοιτούσε περιμένοντας την επόμενη λέξη της. Προσπαθούσε να της επιβληθεί στο κρεβάτι. Να την αγαπήσει κιόλας ταυτόχρονα. Μα δεν ήξερε πως και εκείνη του έδινε χρόνο... Τραγούδαγε κιόλας... της ψιθύριζε στίχους ο Παντελής...

Διαφορετικοί. Αυτό ήταν οι δυο τους. Διαφορετικοί.. Χαμένοι στο πριν, το τώρα, το μετά.
Η Ευτυχία, η παράξενη γυναίκα με το όλο υποσχέσεις όνομα, ήταν στην μέση. Στη μέση του δρόμου της. Διασταύρωση και πίσω δεν μπορούσε να γυρίσει. Όχι ότι έπρεπε να διαλέξει. Δεν θα το έκανε ούτως η αλλιώς. Μα τι είναι αυτό που μας κυριεύει ώρες ώρες... Τι είναι αυτό που μας ταρακουνάει από τις βολικές θέσεις μας στο μπαλκόνι της ζωής?
Αν η μόνη λύση για να ξεκουνηθούμε, είναι να πέσει το μπαλκόνι, άστο να πα να γαμηθεί... Και κάτι άλλο. Γιατί όλοι λένε ότι ο χρόνος είναι γιατρός? Τι σημαίνει η εντολή "πάρε λοιπόν μια απόφαση"? Πως καταλαβαίνεις ότι ξεπέρασες κάποιον, ενώ ταυτόχρονα τον αγαπάς? Πρεπεί να μισήσεις για να σταματήσεις να σκέφτεσαι? Πως καταλαβαίνεις ότι ερωτεύτηκες? Φτάνουν δυο χαμόγελα? Δυο μουδιάσματα του κορμιού, ίσως?
Ποιος βάζει τους κανόνες τελικά και... υπάρχουν "πίστες" στην ζωή???

28 σχόλια:

dim juanegro είπε...

φτάνει ένα χαμόγελο; Ένα μούδιασμα του κορμιού; Φτάνει το ηλεκτροσόκ που ξέκινάει από τα δάχτυλα και καταλήγει στο στήθος και την πλάτη, ύστερα από ένα άγγιγμα; Φτάνει η καρφωμένη σκέψη κάθε πρωί που ξυπνάς; Φτάνει η ταχυπαλμία και ο ξαφνικός ιδρώτας στο πρόσωπο; φτάνει το τρέμουλο στα χείλη; Η αγωνία και η παράνοια ίσως; Φτάνει να βλέπεις σε μια καυτή λεωφόρο τα πεζοδρόμια για αμμουδιές; Και φτάνει και δεν φτάνει...

b|a|s|n\i/a είπε...

καταλαβαίνεις ότι ερωτεύτηκες όταν με μια ματιά, με ένα άγγιγμα φτάνει σε οργασμό το μυαλό και το κορμί.
καταλαβαίνεις ότι αγαπάς όταν το κορμί συνεχίζει τους οργασμούς χωρίς το μυαλό.
καταλαβαίνεις ότι αγαπάς όταν το μυαλό συνεχίζει τους οργασμούς χωρίς το κορμί.
καταλαβαίνεις ότι ξεπέρασες όταν δεν έχεις πλέον οργασμούς.
νομίζω δηλαδή.
δεν υπάρχουν κανόνες.
μόνο αισθήματα

meltemi είπε...

Δεν έχω απαντήσεις στα 'γιατί'.
'Ολο τριγυρίζουν στο μυαλό και με μπερδεύουν.


Ένταση...αυτήν ακριβώς την λέξη χρησιμοποίησα για να περιγράψω μια σχέση που μου έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια

Δεν ξέρω αν μπορεί να την καλύψει η 'ηρεμία'...

Όναρ είπε...

Κανόνες..νόρμες..στερεότυπα..λέξεις φυλακές γι ανθρώπους καταδικασμένους..εσύ δε φαίνεσαι ένας απ' αυτούς..άρα γιατί αναζητάς εκεί τις απαντήσεις..; Καλησπέρες ελεύθερης σκέψης και ασυμβίβαστου..

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

"Αν η μόνη λύση για να ξεκουνηθούμε, είναι να πέσει το μπαλκόνι, άστο να πα να γαμηθεί..."...TI ΓΚΑΝΤΕΜΩΩΩ ΘΕΕ ΜΟΥ..ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΑΠΑΡ..ΟΥΝΕΣ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΟΥΝΗΘΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ..ΦΑΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑΑΑΑ ΣΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!ΑΠΑΠΑΠΑ...

jacki είπε...

Ξεκινάω και διαβάζω την πρώτη πρόταση . Και λέω δεν μπορεί. Ευτυχώς μετά αλλάζει.
Σαν τους φαντάρους λοιπόν που τρώνε άκυρο.

fcs είπε...

Βγες από την ζωή και το μυαλό μου γιατί η ιστορία σου θα μπορούσε να ήταν ανάποδα δική μου.Σε προσκαλώ στην τάξη μας , στο πρώτο θρανίο υπάρχει μια θέση και για σένα .
Μαθαίνουμε πως να μην πονάμε όταν δίνουμε την καρδιά μας και την ψυχή μας σε κάποιον.
Δυστυχώς, εδω και καμιά 15-αριά χρόνια έχουμε κολλήσει στην ίδια τάξη...
Κουράγιο , είμαι μαζί σου.

akrat είπε...

ωρέ παιδί μου ούτε ένα μυστικό δεν μπορώ να πω...
ανάρτηση το κάνατε το θέμα μου

χαχα

καλή εβδομάδα

Unknown είπε...

σκληρή πικρή βροχή
βράδυ σαββάτου...

...μα υπάρχω ακόμα
είμαι ακόμα εδώ
παίρνω ανάσα και χρώμα
σε τροχιά άλλη πετώ...

και το πριν και το μετά, παίζουν με το τώρα...

δεν υπάρχουν γιατί...ούτε πώς...ούτε ποιός...

οι χτύποι ξέρουν...

φιλιά βρόχινα...

Υ.Γ. ανασαίνω και στο http://secretsandshadows.blogspot.com

PanoS είπε...

Πίστα...?
Το μόνο που συνάντησα ως τώρα ήταν ένας αδιάκοπος αγώνας επιβίωσης. Να αγαπάς και να μισείς το ίδιο άτομο, με το ίδιο πάθος. Να ψάχνεις και να αγνοείς τα ίδια συνεαισθήματα, με τον ίδιο ζήλο. Αν αυτό δεν είναι πίστα, που γίνεται ο αγώνας? Αν αυτό δεν είναι έρωτας, πως είναι να ερωτεύεσαι?

? είπε...

γιατί να χρειάζεται να μιλήσουμε για όλα αυτά? Είναι συναισθήματα, και μάλιστα έντονα. Μπορείς να τα εκφράσεις με λόγια, π.χ ναι, θεωρώ πως πρέπει να μισήσεις για να σταματήσεις να σκέφτεσαι αλλά δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε. Έντονα συναισθήματα-απουσία του λόγου

Λυδία είπε...

@__dim juanegro... και φτάνει και δεν φτάνει.. και μου αρέσω και όχι.. και δεν θα σταματήσω να ρωτάω, μέχρι απαντήσεις να πάρω. γιατι το σημάδι του ερωτηματικού στο χαρτί, είναι από τις πιο αγαπημένες μου ζωγραφιές...

Λυδία είπε...

@__b|a|s|n\i/a ... άτιμο πράγμα οι σκέψεις... δεν αφήνουν χώρο για οργασμούς... πρέπει να τις διώξεις πρώτα λένε... το παλεύω...:)

Λυδία είπε...

@__ δεν μπορεί meltemi μου. Εγώ στο λέω. Δεν μπορεί. Η ένταση για να υπάρξει, προϋποθέτει στιγμές ηρεμίας. Άρα τα έχεις και τα δυο.... κι ας θυμάσαι την ένταση περισσότερο... κάπου έχεις κρύψει και μια αγκαλιά ήρεμη... ένα βλέμμα χαλαρό...

Λυδία είπε...

@__ Όναρ... για να κάνεις την παρανομία... πρέπει να ξέρεις τον κανόνα. Συνειδητά αν επιλέγεις να τον παραβείς. Έτσι μου αρέσει να γίνονται τα πράγματα.... συνειδητά.. :)

Λυδία είπε...

@__νικος... χαχαχαχαχαχαχα Είσαι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ!!!!!!!!!!! Έχεις γράψει και έχεις γράψει... αυτό παίρνει το όσκαρ!!

Λυδία είπε...

@__κάπως έτσι jacki μου... χοντό άκυρο όμως... πόρτα που λένε! Καλησπέρα..!

Λυδία είπε...

@__fcs Εμένα μάλλον θα μου πάρει λίγο παραπάνω... την δίνω την καρδιά μου. Οι άλλοι νομίζουν την δανείζω και μου την επιστρέφουν πάντα με τσαλακωμένες σελίδες... Δε γαμιέται! Τουλάχιστον είναι ακόμα δική μου... Ενα μεγάλο καλωσήρθες!!!!
ΚΑλησπέρες γλυκιές... δεν έχω άλλο τίποτα να κεράσω δυστυχώς...:P

Λυδία είπε...

@__akrat... χαχαχα ναι όμως δεν μπορείς να πεις... άλλαξα τα ονόματα... μην καρφωθούμε κιόλας...:P

Λυδία είπε...

Υπάρχουν νεράιδα μου τα γιατι.. υπάρχουν για να βρίσκουμε τις απαντήσεις... ο καθένας τις δικές του...

Λυδία είπε...

@__PanoS...ρωτάς... απαντήσεις ψάχνω και εγώ... κάπου εδώ θα τις βρούμε τις απαντήσεις... Όλα όσα έχουν όνομα, δεν τους ταιριάζει... αλλιώς έπρεπε να τα λένε αφού μια λέξη ποτέ δεν φτάνει να τα περιγράψει. Μόνο το νερό είναι νερό και η φωτιά φωτιά. Ο έρωτας γλυκέ μου, είναι τα πάντα... και νερό και φωτιά και γη και όλα τα αντίθετα να συνυπάρχουν... Νομίζω τουλάχιστον...

Λυδία είπε...

@__ Νίκος Κ. ...όταν ζεις κάτι δυνατό Νικόλα μου, θες να το πεις. Θες να ρωτήσεις. Μήπως και ήταν παραίσθηση. ΝΑ επιβεβαιώσεις ότι κι άλλοι το έχουν νιώσει... Όλα όσα λέμε είναι ένα... και η καρδιά μια είναι... μα οι αισθήσεις... άλλο πράγμα... αλλιώς αντιλαμβάνεται τον έρωτα ο κάθε ένας από μας... μπορεί πάλι όχι... δεν θέλεις να ξέρεις?

KitsosMitsos είπε...

Κανόνες δεν υπάρχουν γενικά και όταν εμφανίζονται είναι μόνο για να τους πατάμε...
Ειδικά στον έρωτα συμβαίνει αυτό.
Την καλησπέρα μου.

Sanity Loss Era είπε...

Αχ, συγκινηθηκα η ευαισθητη...

Aristodimos είπε...

Τα ετερόνυμα ελκονται οση ένταση κι αν προκαλούν , και τα ομόνυμα δεν αποθούνται αλλα μάλλον τελματώνουν και κριαρχεί μια νευρική ηρεμία...

Ποια ειναι η χρυσή τομή ;;;;
Δεν υπαρχουν νόμοι και κανόνες...
Οτι ευχαριστεί κι οτι γεμίζει την ψυχή,αυτες ειναι οι "πίστες" της ζωής... γιατι εμεις φτιάχνουμε τους κανόνε κι εμεις τους "ποδοπατάμε"

Καλη εβδομάδα
Αρης

Λυδία είπε...

@__KitsosMitsos...μόνο στον έρωτα. έτσι για να σπάνε τα νεύρα μας, να γουστάρουμε!! Καλησπέρες!!

Λυδία είπε...

@__Sanity Loss Era... το να το ζεις, είναι λίγο πιο " Θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο ΤΩΡΑ!!!"
δεν το εύχομαι σε κανέναν! :P

Λυδία είπε...

@__Aristodimos... εμείς μπαίνουμε στις στριοφές του με χίλια...
Καλησπέρες Άρη μου...