Έλα να παίξουμε...

Χαμογέλασε ειρωνικά στον ιδρωμένο καθρέπτη της.... Το ζεστό μπάνιο την έκανε να αισθάνεται καλύτερα τώρα. Οι σωλήνες πήραν και τα δάκρυα της μαζί με τους αρωματισμένους αφρούς....
Χτένισε τα μαλλιά της απαλά, σχεδόν αισθησιακά. Χάιδεψε τον λαιμό της και την ωμοπλάτη της... πονούσε ακόμα το κορμί της από την απουσία του. Τίναξε το κεφάλι προσπαθώντας να διώξει τις μνήμες από την χθεσινή τους κουβέντα. Τις ίδιες μνήμες που δεν την άφησαν να κλείσει μάτι, τις ίδιες μνήμες που είχαν αφήσει ένα κόκκινο χρώμα στα μάτια της και έναν πόνο απερίγραπτο στο στήθος της.
Λάθος έκανε... πάλι... νόμιζε ότι μαζί του θα μπορούσε να ήταν αληθινή.. Θα μπορούσε να ήταν η Αναστασία που μόνο εκείνη ήξερε τόσα χρόνια και δεν τολμούσε να συστήσει σε κανέναν μέχρι που εκείνος εμφανίστηκε στην ζωή της από το πουθενά και ταυτόχρονα σαν να ήταν πάντα εκεί...
Στην αρχή δεν μιλούσε, μόνο άκουγε όπως πάντα άλλωστε προτιμούσε να κάνει... Προτιμούσε να προκαλεί τους άλλους να της ανοιχτούν... ωραίο παιχνίδι... μόνο που το βαριόταν εύκολα! Συνήθως στην πρώτη εβδομάδα ήξερε όλα όσα χρειαζόταν για τον άνθρωπο απέναντι της... τον έκανε να την ερωτευτεί χωρίς καν να το καταλάβει... Όταν κάποια στιγμή οι "σύντροφοι " της συνειδητοποιούσαν ότι δεν ήξεραν τίποτα για εκείνη πέρα από το όνομα της ,την λατρεία της στην πραλίνα και το άρωμα του κορμιού της, άρχιζαν τις ερωτήσεις και τότε έφευγε....
Έτσι ξεκίνησε και με εκείνον. Άκουγε και ρουφούσε κάθε πληροφορία που -χωρίς εκείνος να καταλαβαίνει- της έδινε. Ένιωθε όμως το διαφορετικό στην παρουσία του και είπε για πρώτη φορά να αρχίσει να μιλά και εκείνη... Και μίλησε... Τι όμορφη αίσθηση να σε καταλαβαίνει κάποιος και να ρωτάει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα....να νοιάζεται, να βουρκώνει με τα άσχημα σου και να χαμογελά με τα ωραία σου....Του είπε ότι κουράστηκε να παίζει αλλά από ότι φαίνεται αυτό δεν το κατάλαβε....
Μετά από ένα υπέροχο μήνα, άρχισε να χάνετε, να λέει μικρο ψέμματα και να υποτιμάει την νοημοσύνη της... εκείνη άργησε να το παραδεχτεί... γιατί το ήξερε αλλά δεν ήθελε να το δεχτεί..
"Όχι τώρα ρε γαμώτο" Έλεγε και ξανάλεγε.. για να λάβει για απάντηση τραγούδια από αυτά τα αργά, τα γεμάτα πόνο που παίζουν συνήθως αργά το βράδυ οι ραδιοφωνικοί σταθμοί... γιατί το βράδυ τα έλεγε, όταν ήταν μόνη...
Ήταν ξεκάθαρη μαζί του... δεν ήταν? ΔΕΝ ΠΑΙΖΩ.του το είπε άπειρες φορές και εκείνος συμφωνούσε... Αλλά και τι άλλο να έκανε?

Έπιασε πάλι την χτένα των μαλλιών της και αυτή την φορά τα βούρτσιζε με μανία, με τα μάτια κολλημένα στον καθρέφτη της... Σταμάτησε και ακούμπησε τα χέρια της στον νιπτήρα. Το βάρος ενός κορμιού κουρασμένου... Ένα τραγούδι που μιλούσε για κουρτίνες βαμμένες σε χρώματα με ζωή, με αισθήματα και το τηλέφωνο να χορεύει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας.... Πήγε αργά προς το μέρος του και απάντησε όσο πιο φυσικά μπορούσε ...
- Δεν με πήρες καθόλου και ανησύχησα, θα σε δω σήμερα? Συγνώμη για χθες αλλά δεν μπορούσα να το αναβάλω...
Η φωνή του ταξίδευε στα καλώδια με θράσος.. Κανόνισαν την ώρα, φαγητό στο σπίτι της....

Μια άλλη γυναίκα ήταν από αυτή που είχε γνωρίσει ο Στέφανος όταν έκλεισε το τηλέφωνο... Σχεδόν χαμογέλασε όταν κατάλαβε την παρουσία της Αναστασίας, της παλιάς, την σχεδόν αδίστακτη, στο κορμί της...
Στεκόταν μπροστά στην ντουλάπα της... μαύρες ζαρτιέρες.... λεπτές κάλτσες.... ψηλές γόβες και κόκκινο φόρεμα. Στενό... σχεδόν ασφυκτικό! Όχι για εκείνη, για τους άλλους...

Ο καθρέπτης είχε στεγνώσει όταν επέστρεψε μπροστά του... Ελαφρό μακιγιάζ, ελεύθερα μαλλιά.. Η τελευταία πινελιά... κόκκινο κραγιόν.. της φωτιάς!
Το κουδούνι χτύπησε αμέσως μόλις έκλεισε το κραγιόν. Κοιτάχθηκε στον καθρέφτη και χαμογέλασε προκλητικά...

Έλα να παίξουμε.... ψιθύρισε!