Γρήγορα...

Μέρα που βρήκε να φορέσει ψηλοτάκουνα... Έτρεχε σαν την τρελή στην Πατησίων.Κόρνες και φωνές σαν να ξεπηδούσαν από όνειρο. Όνειρο κακό, εφιάλτη. Ένα αυτοκίνητο την έριξε κάτω. Σηκώθηκε και άρχισε πάλι να τρέχει... Γρήγορα... γρήγορα...γρήγορα! Μόνο αυτό μπορούσε να σκεφτεί. Όρμηξε σχεδόν την τελευταία στιγμή στο βαγόνι του μετρό Και τώρα ακινησία. Τα μάτια της έκλαιγαν, δεν αισθανόταν το κορμί της. Προσπαθούσε να βρει την ανάσα της. Βάλθηκε να ψάχνει το κινητό της μέσα στην μεγάλη τσάντα που κρατούσε.΄"Τι ώρα είναι" Μονολόγησε.. Καμία απάντηση από το ασφυκτικά γεμάτο τρένο. Σε τρεμάμενα χέρια κρατούσε τώρα το κινητό.. "12 και 32" Μονολόγησε και πάλι. Έστιβε το μυαλό της να θυμηθεί τι ώρα μίλησε με την Αλεξία... Κενό! Από την ανακοίνωση του ατυχήματος του Αλέκου και μετά, κενό. Ήξερε ότι κατευθυνόταν στο νοσοκομείο στην Νίκαια. δεν μπορούσε όμως να θυμηθεί από που πήρε αυτήν την πληροφορία Και ένας αριθμός 256 και σκόρπιες λέξεις... Εθνική Αθηνών Κορίνθου, μεγάλη ταχύτητα, φορτηγό, γλίστρησε το τσιγάρο από το τασάκι, εγκλωβισμένος στο αμάξι ,χειρουργείο... Ο χρόνος σχεδόν είχε σταματήσει μέσα στο βαγόνι. Τα μάτια της έκαναν βόλτες δεξιά και αριστερά, ανυπόμονα Προσπαθούσε να επαναφέρει την μνήμη της. Ένιωθε τα πόδια της να κόβονται όταν η εικόνα του Αλέκου από ένα ξεχασμένο καλοκαίρι ήρθε στο μυαλό της. Γέλαγε δυνατά και την κορόιδευε όταν του έλεγε ότι δεν χρειάζεται να τρέχει. Δεν βιάζονταν. "Άκου να σου πω" την κοίταγε στα μάτια τότε "έτσι ξεκίνησα... με μεγάλες ταχύτητες... έτσι προχώρησα, έτσι έζησα μέχρι τώρα, έτσι θα συνεχίσω.."
Επιτέλους σταμάτησε το τρένο. Άρχισε πάλι να τρέχει Ακόμα πιο γρήγορα. Σταμάτησε ένα ταξί και έδωσε κοφτές οδηγίες.... "Γρήγορα σας παρακαλώ.. γρήγορα!" Φανάρι και άλλο φανάρι και κίνηση και φωνές.. ήθελε να ουρλιάζει με όλη της την δύναμη Το τηλέφωνο, χτυπάει το τηλέφωνο, την φρέναρε η λογική της. Απάντησε κοφτά, γεμάτη ανησυχία Περίμενε τα πάντα και ας μην ήταν προετοιμασμένη και ας ήταν τόσο ξαφνικό. "Η Αλεξία είμαι. Είναι καλά. Βγήκε από το χειρουργείο Είναι καλά. Μόνο το πόδι του...Θα συνέλθει." Έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν μπορούσε να πιστέψει κανέναν. Έπρεπε να τον δει το συντομότερο.. Πάλι εκείνο το καλοκαίρι στο μυαλό της. Πάλι η εικόνα του. Το μπαράκι δίπλα στην θάλασσα και μετά ξαφνικά το αντίο τους κάποιαν άνοιξη.. Τα λόγια τα βαριά, τα φύγε, τα δεν αντέχω άλλο...
Έφτασε. επιτέλους!!Κατέβηκε γρήγορα από το όχημα και άρχισε να τρέχει. 256....256...256 κοιτούσε τις πόρτες και έτρεχε... να προλάβει τι?? Κοντοστάθηκε. Όλα θολά γύρω της. Τα μάτια της πηγές και τρέχανε ποτάμια. Έχανε το μυαλό της... την άφηνε. Μπροστά στην πόρτα με τον μαγικό αριθμό..256! Μισάνοιχτη πόρτα, σιγανό χαμηλό κλάμα ακουγόταν, έτρεμε ολόκληρη! Έσπρωξε την πόρτα για να τον δει μπροστά της. Τυλιγμένο σχεδόν ολόκληρο με επιδέσμους. Μελανιές και αίμα. Μισάνοιχτα μάτια και μια φωνή σιγανή, σχεδόν ψίθυρος "Ήρθες..!" Και μετά κενό. Πάλι.
Ξύπνησε σε ένα κρεβάτι που δεν ήξερε. Γύρισε το κεφάλι της που πονούσε. ένιωσε ένα άγγιγμα Το δικό του άγγιγμα. Ένα αχνό χαμόγελο. Πονεμένο και κόπος για να προφέρει λίγες λέξεις... "Ξέρω ότι θες να φύγεις... όμως μείνε. Φοβάμαι λίγο... έχω συνηθίσει να τρέχω και τώρα αναγκαστικά θα πρέπει να πηγαίνω αργά.. Μόνο για λίγο...μείνε..."