Προορισμός

Πότε πέρασαν οι μέρες, δεν κατάλαβε....
Μπήκε από τους πρώτους στο αεροπλάνο, ανυπόμονη όπως πάντα. Χαμογελαστή, όπως κάθε φορά που έφερνε τα μάτια του στο μυαλό της...
Οι ώρες της αναμονής και των πτήσεων από το ένα αεροδρόμιο στο άλλο και αυτές πέρασαν γρήγορα..
Μπήκε στο τρένο και μόνο όταν της χάιδεψε τα μαλλιά, κατάλαβε ότι τον είχε μπροστά της, δίπλα της καθισμένο στο ίδιο τρένο με τον ίδιο προορισμό.
Περίεργο συναίσθημα να μοιράζεσαι τον προορισμό σου... ακόμα και όταν πρόκειται για λίγα μόνο χιλιόμετρα.
Είχε ταιριάξει γρήγορα με το περιβάλλον! Ένιωθε ότι μαζί του μπορεί να ήταν οπουδήποτε. Τόσα χρόνια χαμένα... τόσες αγκαλιές, τόσα βλέμματα. Αναστέναξε διώχνοντας το βάρος από πάνω της και ανάλαφρη ξεκίνησε για μέρη που πρώτη φορά θα έβλεπε μαζί του. Προσπάθησε καθ 'όλη την παραμονή της εκεί να μην πιέσει καταστάσεις. Ήταν αποφασισμένη να μην βιαστεί.
Έφτασε η ώρα να φύγει και το μετάνιωσε... είχε πράγματα να πει που ακούγονταν μεγάλα στα άπειρα αυτιά της και δεν τα είπε και τώρα ήταν βαριά η καρδιά της και πάλι... Του έγραψε ότι λυπάται που φεύγει και της απάντησε με μια λέξη "Μείνε...."

Έκλαψε και ετοίμασε την βαλίτσα της... ούτε η ίδια δεν ήξερε γιατί έφευγε αλλά , ήταν μια παράλογη ανάγκη της να φεύγει πάντα... Θα γυρνούσε όμως. Το ήξερε. Δεν ήταν αυτό σαν τα άλλα της ταξίδια.

Εδώ θα κατέληγε , κοντά του!
Το συνειδητοποίησε όταν πια το αεροπλάνο είχε απογειωθεί.. αλλά και πάλι ένιωθε χαρούμενη που έστω και λίγο αργά ήξερε πλέον, με ποιον θα μοιραζόταν τους προορισμούς της....