Έτσι απλά...

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, δίπλα της, η καρδιά του δεν μπορούσε να σταματήσει να τρέχει. Την κοίταξε ακόμα μια φορά.. αφοσιωμένη όπως ήταν στην ταινία, τα μαλλιά της χρυσά πάνω στο μαξιλάρι, τα πόδια της ζεστά, τον άγγιζαν κάτω από τα σκεπάσματα...
"Θεέ μου ας μην είναι αυτή η τελευταία φορά.." παρακάλεσε τον ουρανό που σκοτείνιασε έξω από το σπίτι. Παρακαλούσε το αόρατο,να τον γλυτώσει από το αναπόφευκτο. Για να του χαρίσει ακόμα λίγες από τις στιγμές της. Για να μπορεί να την βλέπει να χαμογελάει με τα χαζά αστεία που της λέει... Έστω να την βλέπει έτσι, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο... για το τέλος της ταινίας, για ένα τέλος που δεν την αφορά κι όμως... την κάνει να μοιάζει με ανυπόμονο παιδί...
Η ταινία κόντευε να τελειώσει και η καρδιά του ακόμα έτρεχε...γρήγορα,επίπονα. Πήρε βαθιά ανάσα. Προσπαθούσε να δεχτεί την ανικανότητα του να της αλλάξει γνώμη σε αυτό που ακόμα δεν του είχε ανακοινώσει αλλά ένιωθε ότι πλησίαζε... Μέρες τώρα το ένιωθε, ίσως και να το ήξερε... Δεν άλλαξε παρόλα αυτά καθόλου την συμπεριφορά του απέναντί της... Την είχε ανάγκη και ήλπιζε ο δειλός, στην αλλαγή της απόφασης, στην ματαίωση της φυγής της...
Έμεινε να παρατηρεί τους τίτλους τέλους της ταινίας. Την ένιωσε να τεντώνετε δίπλα του και αμέσως μετά να βάζει ένα μουσικό κανάλι... Την ένιωσε να τον αγκαλιάζει και ήξερε ότι πολύ πιθανόν να ήταν η τελευταία φορά Και μετά το γνωστό τους παιχνίδι... Του γύρισε την πλάτη και εκείνος την αγκάλιασε Μύρισε τα μαλλιά της, άγγιξε με τα χείλη του το λεπτό δέρμα της πλάτης της. Τώρα έμενε η ερώτηση.... το ανέβαλε όσο μπορούσε... μερικά έξτρα δευτερόλεπτα να την κρατήσει.... αυτό ήθελε!
-"Δεν μ' αγαπάς πια?" ρώτησε παιχνιδιάρικα όπως πάντα για να μην καταλάβει εκείνη ότι ξέρει. Ίσως για να της το κάνει ακόμα πιο δύσκολο... Ίσως έτσι να το ανέβαλε για μια ακόμα φορά. Κράτησε την αναπνοή του και περίμενε με τα μάτια κλειστά.. με την όσφρηση του να μην χορταίνει το άρωμα της... αυτό που σε λίγο θα αποχωριζόταν, αυτό που ήξερε ότι θα στοίχειωνε το μυαλό του, μην αφήνοντας χώρο για τίποτα άλλο!
Την ένιωσε να παίρνει μια βαθιά ανάσα..
-"Όχι" είπε ξερά... προσπαθώντας να ακουστεί αποφασισμένη.
Εκείνος κοκάλωσε. Ήταν ώρα για την επόμενη ερώτησή του...
-"Θέλεις να χωρίσουμε?"
-"Ναι" είπε γρήγορα εκείνη πριν το μετανιώσει...

Κράτησε στα μάτια του στην οθόνη για λίγο, τα χέρια του στο σώμα της.
Σηκώθηκε με κόπο, φόρεσε τα παπούτσια, την κοίταξε στα μάτια, δάκρυσε για χατήρι της και έφυγε...