Το αλάνι....

Τον είδα μια μέρα στο φανάρι και δεν το πίστευα... ήθελα να βάλω τα κλάματα.. Τι άλλο μπορείς να κάνεις όταν συνειδητοποιείς την έννοια της λέξης εξάρτησης...?
Όταν την βλέπεις μπροστά σου, χέρι χέρι με την ξεφτίλα....
Καβατζωμένη όπως ήμουν στο μικρό αυτοκινητάκι μου, ζεστή στο κοστούμι μου και την θέρμανση του καλοριφέρ, ένιωσα ντροπή. Πως μπορούσα να τον κρίνω εγώ? Ποια είμαι εγώ που θα τον πιάσω στο στόμα μου, αυτόν και την "μελετημένη" ζητιανιά του στα φανάρια της Αθήνας...
Θυμήθηκα που πήγαινα με σχολείο μαζί..Καθόμασταν και στο ίδιο θρανίο καμιά φορά Ανταλλάσσαμε κουβέντες μεγάλες για την ζωή, την αγάπη, την ανθρωπιά, τα τραγούδια (γιατί και αυτά ζωή είναι)... Στα διαλείμματα εγώ έτρεχα αγχωμένη στις σελίδες των βιβλίων μου και εκείνος με την ίδια κάψα να κάνει κανα τσιγάρο. Κάποιες φορές του έφτιαχνα και σκονάκια. Με ευχαριστούσε αλλά ποτέ του δεν τα χρησιμοποίησε.
Σε ένα κενό καθόμασταν οι δυο μας στην τάξη,βουβοί.. κοιτούσαμε τον Όμηρο. Αν κάποιο βιβλίο του άρεσε αυτό ήταν η Οδύσσεια. Έλεγε ότι ήταν μαγικό, κάτι πάνω από το παραμύθι, πάνω από την αλήθεια, πέρα..... στο όνειρο! Με κοίταξε θυμάμαι και μου είπε σχεδόν γελώντας... "Είμαι για να φεύγω, κούκλα..."
Δεν ξαναήρθε στο σχολείο... και ήταν η τελευταία μας τάξη. Δεν τον έψαξα... σχεδόν τον ξέχασα... ντροπή μου!!
Και τώρα στο φανάρι, θέλει να μου πουλήσει χαρτομάντιλα Κατεβάζω το παράθυρο και τον κοιτάζω.. λιγότερο ξαφνιασμένη από πριν.
-Γεια σου κούκλα, μου είπε και κατέβασε τα μάτια

-Έλα, μπες μέσα, κερνάω καφέ!

Αρνήθηκε. Μου έκλεισε το μάτι και προχώρησε στο επόμενο αυτοκίνητο. Με άφησε εκεί στην μέση του δρόμου να τον κοιτάω... εκ του ασφαλούς, καβατζωμένη...

Άρχισε να ψιλοβρέχει και εκείνος σήκωσε την κουκούλα του μπουφάν του. Πρώτη και έφυγα...
Πάντα πίστευα ότι όλα είναι θέμα επιλογής... οκ... εξακολουθώ να το πιστεύω αλλά λυπάμαι κύριοι! Δεν μπορώ να αγνοήσω τον πόνο κάποιου, τα ουρλιαχτά του, τις ανάγκες του απλά και μόνο επειδή οι επιλογές του ήταν οι λάθος... το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να του δώσω ακόμα μια... εκείνος θα διαλέξει και εγώ θα έχω προσφερθεί να βοηθήσω όπως και να έχει.... έστω κι αν δεν τα κατάφερα με τον Γιώργο... θα ξαναπροσφέρω την βοήθεια μου, μια επιλογή σε κάποιον σε παρόμοια κατάσταση...
Άλλωστε μην ξεχνάω.... έκανα και εγώ λάθος επιλογές κάποτε... μπορεί να μην με έβγαλαν στα φανάρια των δρόμων... μπορεί όμως να με οδήγησαν στο κρεβάτι της μοναξιάς, της απομόνωσης...
Τι πονάει πιο πολύ?