Αυτό που ήξερα...

Αυτό το τραγούδι , πρέπει να το ακούσεις... όπως και δήποτε!!!


Στίχοι: Λίλιαν Δημητρακοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Κοργιαλάς
Πρώτη εκτέλεση: Ευριδίκη

Μέσα στα χρώματα τα μπλε, τα μωβ και τα γαλάζια
Να ταξιδεύουμε αγκαλιά στου έρωτα το φως
Εσύ να στέκεσαι ψηλά στα πιο ψηλά περβάζια
Κι εγώ για να 'μαι γύρω σου, να γίνομαι ουρανός

Μέσα από ψέματα γλυκά κι από πικρές αλήθειες
Να ξεπερνάμε τις παλιές ανόητες συνήθειες
Απ' όλα όσα ζήσαμε κι αφήσαμε στο χθες
Και να γεννιόμαστε ξανά σαν άγγελοι-εραστές

Αυτό που πάντα ήξερα μωρό μου κατά βάθος
Είναι πως θα σε γνώριζα σε τούτη τη ζωή
Πώς θα 'σβηνες τα λάθη μου και θ' άναβες το πάθος
Και να που ετοιμάζομαι να ζήσω μια γιορτή

Μέσα από μαύρες διαδρομές κι ένοχα μονοπάτια
Τα βήματά μου δύσκολα μ' έφεραν μέχρι εδώ
Το θάνατό μου νίκησαν τα σκοτεινά σου μάτια
Και μ' έμαθες απ' την αρχή να λέω σ' αγαπώ

Αυτό που πάντα πίστευα αγάπη κι έρωτά μου
Είναι ότι θα σ' έβρισκα, πως ήσουν κάπου εδώ
Μαζί σου τώρα πάρε με και κράτα με καρδιά μου
Και φώτιζε το δρόμο μου να μη ξαναχαθώ

Έχω μια τρέλα με την Ευριδίκη.. την θεωρώ μοναδική φωνή... αυτό το τραγουδάκι, είναι αφιερωμένο όπως καταλαβαίνεις... σε δυο μάτια! Αλήθεια, εσύ που θα το αφιέρωνες???

Καλημέρες προβληματισμένες σήμερα....

Μια Κυριακή ήταν και πέρασε...

Ήθελα τώρα να ήσουν εδώ.

Μαζί μου στο "κουτάκι" μου.

Να με έπαιρνες αγκαλιά και να μου έκοβες την ανάσα. Να αισθανόμουν τα χέρια σου στο δέρμα μου... ίσως και στα μαλλιά μου.

Να κλείδωνες μετά την πόρτα πίσω μας και να ξεκινούσαμε το περπάτημα... με κατεύθυνση ένα μέρος όμορφο και ήσυχο... όπως την Κυριακή! Θυμάσαι?

Να καθόμασταν πάλι σε έναν τοίχο κόντρα και να ακούγαμε εκείνη την γλυκιά φωνή, την όμορφη ,της κοπέλας με το πράσινο παντελόνι και τα σανδάλια... να μας τραγουδάει. Απ΄τα μέρη που μαι εγώ ξεύρουν να αγαπούν...

Να καπνίσουμε ένα τσιγάρο αγκαλιά και έπειτα να κοιταζόμαστε στα μάτια..

Τίποτα και συνάμα τόσα πολλά να πεις, που μπερδεύονται πριν γίνουν λέξεις και καταλήγεις να σωπαίνεις...

Να μου πεις πως τα μάτια μου είναι θάλασσα και δεν θα τα ξεχάσεις..."Αχ αυτά τα μάτια", να μου πεις και εγώ να δακρύσω πάλι...

Να αγοράσουμε ακόμα μια πράσινη χάρτινη πεταλούδα να φοράω στο αυτί....

Τα φώτα, να φτιάχνουν τον χάρτη της Αθήνας και να μιλάμε για την Ισπανία....

Για αυτό σου λέω...ήθελα τώρα να ήσουν εδώ. Μαζί μου στο "κουτάκι" μου. Να με έπαιρνες αγκαλιά και να μου έκοβες την ανάσα κι ας μην είναι σήμερα Κυριακή....

Αλήθειες και ψέμματα! ( παιχνιδάκι! )

Ο Νικόλας με κάλεσε σε αυτό το περίεργο (για μένα) παιχνίδι.

Πρέπει λέει να:
Γράφεις 4 προτάσεις που αφορούν εσένα.
Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποια απ’όλες είναι αληθινή.
Μόνο μία από αυτές ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

1. Μισώ την μουσική. Με κουράζει αφόρητα. Ιδικά τον Βασίλη τον Παπακωνσταντίνου, δεν τον αντέχω καθόλου! Ούτε για πλάκα!


2. Αν κάνα βραδάκι βαρεθώ στο σπίτι, παίρνω την Aprilia μου, και κατεβαίνω παραλιακή για κόντρες...

3. Το πραγματικό μου όνομα είναι Ευτέρπη - Πηγή αλλά το πρώτο δεν το ξέρει κανείς πέρα από την μαμά, τον μπαμπά και τον νονό μου!

4. Αν και λατρεύω την θάλασσα, δεν μπορώ να μείνω σε νησί. Εγκλωβίζομαι και κάνω τρέλες! :P

Αυτάααα....


Θέλω να μπερδευτώ μα τις αλήθειες και τα ψέμματα των... Νίκο Suspi Άρη Βιολογία Αggelika και της Σίβυλλα.. εννοείτε ότι όποιος άλλος θέλει να μας "μπερδέψει" είναι more than welcome!!

Να χαθούμε στη θάλασσα...

Μοναδικό τραγούδι... δεν συμφωνείς?
Μου θυμίζει έρωτα και πόνο...
Αλήθεια... υπάρχει ποτέ το ένα δίχως το άλλο...


Για την αγάπη και τον πόνο λέω...

Είμαι καλά... κλεισμένη στο σήμερα.

Είμαι καλά... κοιτώντας το αύριο.

Είμαι καλά... όταν σε σκέφτομαι λέω, είμαι καλά.

Μπορεί και όχι...

Ασυναρτησίες?

Μπορεί.

Γιατί ξεκινάμε? Ποιος είναι ο στόχος? Που καταλήγουμε?

Ερωτήσεις...πάλι...

Τι περίεργο τελικά! Οι ερωτήσεις να είναι κομμάτι του σήμερα και οι απαντήσεις του αύριο...

Δεν νομίζω ότι είναι το αλάτι και το πιπέρι που λένε...

Ανυπόμονη από την φύση μου, κοιτάζω τοίχο και έχω το μυαλό μου στις ερωτήσεις του σήμερα. Θα περάσει η μέρα. Την περιμένω. Χαμογελάω...

Κάποια σαν και εμένα, που έχει για σλόγκαν... " Η επιλογή είναι πάντα δική σου " , είναι δύσκολο να δεχθεί ότι δεν έχει παρα μόνο μια επιλογή... να περιμένει. Να μετρά τον χρόνο, ίσως και να τον κοροϊδεύει..

Μα τι κερδίζεις αν κοροϊδεύεις τον χρόνο? Ερώτηση ήταν...
Και τελικά μπορείς να τον κοροϊδέψεις? Κι άλλη ερώτηση...

Τα βράδια που περιμένω, παίρνω μαρκαδόρους και ζωγραφίζω....
Ή μάλλον δεν ζωγραφίζω, γράφω...
Έναν τοίχο σημαδεύω, με τραγούδια.

Δεν έχει άλλο χώρο... τελειώνουν και τα μικρά κενά μεταξύ των στίχων...

Πρέπει να βρω όμως, γιατί αυτούς τους στίχους τους θέλω στον τοίχο μου...

Δεν είν' αλήθεια
πως άνοιξε η πόρτα
και μπήκε στο σκοτάδι
του κήπου η ευωδιά
απ' τα υγρά τα χόρτα

Δεν ει ν' αλήθεια
στο άβατο αυτό
που έσβηνε η ζωή μου
πως άναψε στα χείλια
κρυφό φιλί καυτό

Μαλλιά βρεγμένα
δάχτυλα μπλεγμένα
το φως που ξημερώνει
η αγάπη που λυτρώνει
στη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλασσα
να χαθούμε στη θάλασσα μαζί

Δεν είν' αλήθεια
πως είδαμε τ' αστέρια
μαζί με το φεγγάρι
να κρέμονται γλυκά
απ' των κλαδιών τα χέρια

Κι αν είν' αλήθεια
πως ήρθε καλοκαίρι
ο ήλιος ο ζεστός
μας πήρε μια για πάντα
απ' της βροχής τα μέρη

Μαλλιά βρεγμένα
δάχτυλα μπλεγμένα
το φως που ξημερώνει
η αγάπη που λυτρώνει
στη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλασσα
να χαθούμε στη θάλασσα μαζί


'Άβατο (στίχοι-μουσική: Γ. Ανδρέου)

Μου έλειψες!

Δεν το πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό το πράγμα...

Μου έλειψες!

Και το θαυμαστικό είναι εκεί για να μείνει.

Δεν πάνε μερικές ώρες.. δεν θέλω να μετρήσω πόσες ακριβώς αλλά μου έλειψες...
Με τον πιο απλό και αληθινό τρόπο που κάτι τέτοιο συμβαίνει.

Σκέφτομαι τα μάτια σου.. ονειρεύομαι στιγμές μαζί τους...
Ναι ... με τα μάτια σου.

Σκέφτομαι τόσα, μα τόσο πολλά... σχεδόν τόσα όσα φαντάζομαι..

Χάνω την ικανότητα να βάζω τις λέξεις μου σε σειρά γιατί κάπου ανάμεσα είσαι εσύ.
Ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στις σκέψεις...

Δεν ξέρω τι θα καταφέρουμε και πως. Δεν ξέρω αν είσαι διατεθειμένος να με μάθεις... δεν ξέρω ουτε για μένα...
Ξέρω μόνο ότι είσαι σχεδόν εδώ και λέω σχεδόν, γιατί νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά από την παρουσία σου στο μυαλό μου, την απουσία σου από τον χώρο.

Ένα γλυκό μπέρδεμα...

Σαν να θέλω να γίνω καλύτερη από το πουθενά...
Σαν να θέλω να σου πω για τούτο το "δωμάτιο" και να σε αφήσω να τα μάθεις όλα...
Όλα μου τα κρυφά... όλα μου τα τρελά... όλα μου τα αλλοπαρμένα..

Ζεσταίνομαι και κρυώνω.... μπερδεμένη και σίγουρη... χαμόγελο και δάκρυ... μαζί... δεν ξέρω γιατί. Δεν με νοιάζει να μάθω...
Είσαι εσύ... ίσως και να είμαι εγώ..

κι όλο εσένα θέλω μόνο... ακούω τον σταθμό που σου γνώρισα...

Είπαμε χαλαρά και δεν κρατιέμαι... είπαμε σιγά σιγά και απλά ανυπομονώ...

Δεν ξέρω πως το κάνεις... δεν ρωτάω.. κουράστηκα να φτιάχνω ερωτήσεις και να ψάχνω απαντήσεις..

Αυτά τα μάτια σου... ίσως κι ένα τραγούδι...

Ναι... τα μάτια σου και ένα τραγούδι... αυτά θέλω για σήμερα...

Δεν θα συζητάμε , θα γκρινιάζουμε!!

Βρήκα την λύση....είναι πολύ εύκολο να κρατάς μούτρα τελικά!
Από δω και πέρα όταν κάτι με ενοχλεί, δεν θα το συζητάω...
Θα περιμένω να μυρίσεις τα νύχια σου.
Θα σου μιλάω τυπικά τελείως και όταν με ρωτάς τι συμβαίνει, θα χαμογελάω και θα λέω "Τίποτα μωρό μου!" , ενώ παράλληλα θα γκρινιάζω με το παραμικρό.

Ναι ναι! Αυτό είναι! Δεν θα συζητάμε , θα γκρινιάζουμε και θα αποφεύγουμε μόνο, ο ένας τον άλλο. Και όταν πλέον η κατάσταση γίνει δεδομένη και σε κανένα μας δεν κάνει εντύπωση μια κατεβασμένη μούρη, όταν θα σταματήσουμε να ξέρουμε τι απασχολεί τον καθένα μας, τότε, νομίζοντας πως σε χάνω, θα αρχίσω να φλερτάρω ασύστολα.

Να δοκιμάζω την υπομονή σου από το πρωί του θεού μέχρι το βράδυ του Κυρίου.
Αν μου προτείνεις να πάμε καμία βόλτα να ξεσκάσουμε, θα τεντώνομαι στον καναπέ και θα λέω ότι βαριέμαι και το άλλο το κορυφαίο... "που να τρέχουμε τώρα, δε βαριέσαι??"

Από εδώ και πέρα θα κάνουμε ΜΟΝΟ sex!Βρώμικο και φτηνό! Δεν θα βάζουμε μουσική, δεν θα χαμηλώνουμε τα φώτα, δεν θα παίζουμε , γενικά, με τις αισθήσεις. Μια ανάγκη είναι και αυτό στο φινάλε φινάλε...

Όταν δε, σου προτείνω να κυληθούμε στο ξεκάρφωτο στα πατώματα και να βάλουμε φωτιά στα κορμιά , (καπάκια με το που θα γυρίζεις από το γραφείο, που βρισκόσουν τις τελευταίες 13 ώρες) και μου λες ότι είσαι κουρασμένος και θέλεις αρχικά να κάνεις ένα μπανάκι να χαλαρώσεις, θα τα παίρνω στο κρανίο και θα συνειδητοποιώ εντελώς ξαφνικά ότι ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΣ ΠΙΑ!!!

Μετά , και ενώ εσύ είσαι στο μπάνιο, θα παραγγέλνω σουβλάκια και θα αράζω στον καναπέ σου, με τα πόδια μου στο τραπεζάκι, για να δω μπάλα...

Πριν κοιμηθούμε, ο ένας στην μια άκρη του κρεβατιού και ο άλλος στην άλλη, θα σου λέω ( με γυρισμένη πλάτη εννοείτε) ότι σε αγαπάω πολύ και ότι δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είμαστε πια όπως παλιά...

Ναι έτσι θα το κάνω...

Να με φωνάξεις...

Κρύο κάνει εδώ.... και μέσα και έξω..

Εκεί τι καιρό έχει?

Να φωνάξεις αν με θες...

Δεν μου αρέσει να στο λέω... νομίζω , γίνομαι κουραστική ...

Πόσες φορές πρέπει να πεις κάτι, για να φτάσει να "εννοείτε"??

Το σ' αγαπώ μας εννοείτε?

Ελπίζω όχι. Δεν θα το ήθελα...

Κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μην εννοούνται.. να πρέπει να τα λες.. ξανά και ξανά εώς ότου κουραστούν τα χείλη...

Πες το μου ξανά...

Η κλήση μου προωθείται.. μάλλον στο κενό... δεν πειράζει...

Έχω αλλού το μυαλό μου σήμερα....

Με τα μάτια....

Πόσους αγάπησες?

Αλήθεια πες. Δεν έχεις πρόσωπο εδώ... δεν έχει κάτι να φοβάσαι τούτος ο κόσμος... όχι εμένα, όχι κανέναν άλλο... μπορείς να πεις αλήθεια? Σε σένα λέω, μπορείς να πεις αλήθεια? Στον εαυτό σου, όχι σε μένα...

Γιατί, όταν συναντάμε το "ιδανικό" , προσπαθούμε να το τσακίσουμε από όλες τις μεριές? Φταίει το ότι δεν πιστεύουμε, ότι κάτι τόσο όμορφο συνέβη σε εμάς και προσπαθούμε να βρούμε το ελάττωμα?

Φταίει ότι τρομάζουμε, όταν ο άλλος συμπληρώνει τις προτάσεις μας?

Φταίει που μας ανοίγει την πόρτα και θυμάται (επιτέλους κάποιος που θυμάται) πως πίνουμε τον καφέ μας?

Το ξερό μας το κεφάλι? Μήπως φταίει αυτό?

Η μήπως τελικά, η προοπτική της πολυπόθητης ευτυχίας, μας τρομάζει?

Είχες ποτέ το τέλειο?

Μην το σκέφτεσαι πολύ... γρήγορα απάντησε... γρήγορα σου λέω! Περνάνε οι στιγμές!

Εγώ μια φορά (ευτυχώς όχι και ένα καιρό...) το έζησα...

Μέχρι να το συνειδητοποιήσω, πέρασε κάνας χρόνος μακρυά του βέβαια... αλλά κάλιο αργά που λένε...

Δυο μήνες. Τόσο κράτησε . Τόσο το άφησα να κρατήσει και μετά... μετά έκανα αυτό που κάνω καλύτερα....

Το διέλυσα....το γάμησα!!!

Κάποιο Σάββατο - μη με ρωτήσεις ποιο... δεν θυμάμαι - βγήκαμε παρέα και τον είδα μπροστά μου. Έτσι απλά. Με μια κοπέλα που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει "λάθος επιλογή" κάποια στιγμή.

Ναι ... βόλτες στο χρόνο έκανε όταν την συνάντησε και τα δυνατά πράγματα που ζούμε, είναι αδύνατο να μπουν σε τσουβάλια. Εδώ τα "καλά" εκεί τα "κακά".

Όμορφη κοπέλα. Έξυπνη. Ίσως και καλός άνθρωπος... δεν ξέρω...

Γαμώτο!!!

Μιλούσαμε με τα μάτια. Με ρώτησε εκείνος τι κάνω και του χαμογέλασα. Με ρώτησε αν μεγάλωσα καθόλου (με τα μάτια ντε... με εκείνο το βλέμμα το... το... δεν έχω λόγια...) κοκκίνισα εγώ...

Έχω μεγαλώσει άραγε?

Το να αναγνωρίζεις λάθη και να διώχνεις τη ζήλια σημαίνει ότι μεγάλωσες? Και αν ναι, ποιος το λέει?

Ο Μάκης, έτσι τον λένε, είναι ο άντρας μου. Πάντα θα είναι μόνο και μόνο γιατί όταν ήμουν κορίτσι ακόμα, εκείνος μου συμπεριφερόταν σαν γυναίκα. Και όταν ήμουν μαζί του, μόνο γυναίκα ήμουν.

Άσε το σεξουαλικό απ' έξω. Δεν μιλάω για αυτό. Μιλάω για τότε που παλεύεις να συνειδητοποιήσεις ότι ενηλικιώθηκες. Οι γύρω σου, σου φέρονται ακόμα σαν παιδί και ψάχνεις να βρεις τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και πως θα σταθείς πάνω σε δεκάποντα....

Εμένα ο Μάκης με έκανε να αισθάνομαι γυναίκα, ακόμα και όταν φορούσα αθλητικά... ακόμα και όταν έκανα τα μαλλιά μου κοτσιδάκια και γελούσα... ακόμα και όταν τα εσώρουχά μου, ήταν από χοντρό , χρωματιστό βαμβακερό ύφασμα και όχι από δαντέλα....

Κάποια στιγμή με άγγιξε. Τόσο φυσικά, όσο μόνο εκείνος θα μπορούσε. Για εκείνη την μοναδική στιγμή της βραδιάς, αισθάνθηκα απόλυτα ασφαλής. Προστατευμένη. Ντυμένη με πανοπλία αόρατη...

Αλάνι ήταν ο Μάκης που λες... πριν τον γνωρίσω, άκουγα για αυτόν. Από όλους.

Έλεγαν για το γήπεδο, έλεγαν για την δύναμή του, για τις τρέλες του... μα εγώ γνώρισα κάποιον άλλον...

Για αυτό σου λέω... την αλήθεια, σε οτιδήποτε, μόνος σου θα την βρεις...

Ένα απόγευμα χωρίσαμε... μια μέρα που δεν θυμάμαι.. ένα χειμώνα που ξεχνάω.

"Θα τα πούμε μικρή! Μεγάλωσες... το ξέρεις? Σε θυμάμαι.. Να προσέχεις...."

" Και εγώ σε θυμάμαι... να 'σαι καλά και σε ευχαριστώ... για όλα..."

Με τα μάτια ντε...

Με υπογραφή... όχι αστεία :P

Ο Άρης με κάλεσε σε ένα ΄νέο παιχνίδι που κυκλοφορεί και πραγματικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον...


Οι κανόνες λοιπόν είναι:

1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.

Έτσι, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό΄να γράψω, ήταν η εισαγωγή του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι (που πολύ αγαπώ) " Όταν χαράζει". Την παραθέτω σε χειρόγραφο λοιπόν... Δεν είναι και της καλύτερης ποιότητας η φωτογραφία μα το σκάνερ μου ... απεργεί :P


Ειδοποιώ: autographcollectors

Προσκαλώ λοιπόν τους... jacki νίκο μου biologist νεράιδα μου . Λόγο του ότι έχω δει χειρόγραφες αναρτήσεις σε πολλά από τα αγαπημένα μου blog, αφήνω την πρόσκληση ανοιχτή για όποιον θέλει να συμμετάσχει..

Υ. Γ. Πέρασε γρήγορα το σ/κ ή μου φάνηκε????

Ένα τσιγάρο κακοφτιαγμένο...

Γέλα ... σε παρακαλώ , γέλα μου...
Ψυγείο έγινε ο κόσμος. Πέτρα μεγάλη και βουλιάζει..
Δεν θα φύγω.. μην φοβάσαι
Μάθε μόνο πως κατάληξη καλή και για τους δύο είναι αδύνατο να υπάρξει.
Αφήσαμε να περάσεις ο καιρός.
Ξεχνάω μα δεν το θέλω...
Θυμάσαι μα δεν το θες...

Αναστενάζοντας στην σιωπή, μοιάζει ο καημός, με ήχο διαπεραστικό... τρυπάει, σχεδόν σκοτώνει...

Γέλα καρδιά μου. Εγώ θα τα φτιάξω όλα.
Ας είναι το τέλος για μένα άσχημο... εσύ να μου γελάς...
Κάθομαι στα σκοτάδια. Εγώ και ο καπνός μου... στα τυφλά φτιάνω ένα τσιγάρο να καπνίσω..
Δεν έχει ύπνο απόψε...
Σαν να μην υπάρχει το κρεβάτι, όταν η αγκαλιά σου είναι μακρυά....
Κλείνω τα μάτια... μια τελευταία απόπειρα να θυμηθώ το γέλιο σου...

Για το γαμώτο!

Ο γεροξεκούτης!Τα έβαλε μαζί της. Καλά να πάθει. Του άξιζε!
Δύο χρόνια δούλευε για αυτόν και είχε ανεχθεί τα πάντα. Από το να του φτιάχνει καθημερινά τον καφέ του μέχρι και τα πονηρά σχόλιά του. Τα τηλέφωνα στη μέση της νύχτας για ερωτήσεις που μπορούσαν να περιμένουν όχι μέχρι το πρωί αλλά και για μέρες ολόκληρες.
Κάποια στιγμή βρήκε κάποια καλύτερη δουλειά, άρπαξε την ευκαιρία και σηκώθηκε και έφυγε από το μικροσκοπικό και βρώμικο γραφείο του Πειραιά
Το πρωί μίλησαν στο τηλέφωνο για τα λεφτά που της χρωστούσε. Είχαν περάσει πέντε ολόκληροι μήνες από τότε που έφυγε και απλά είχε κουραστεί να περιμένει τα λεφτά της. Αυτά που εκείνη είχε δουλέψει!Δεν ήταν τόσο η ανάγκη για το υπόλοιπο των πεντακοσίων ευρώ. Το γαμώτο ήταν. Τέλος πάντων! ο γέρος το έπαιξε δύσκολος στο τηλέφωνο ότι τάχα μου δεν έχει μια και οι άλλες υποχρεώσεις του, δεν μπορούν να περιμένουν. "Πως κάνεις έτσι για πεντακόσια ευρώ?" της είπε, και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι της! Δεν έπαιρνε ευγένεια η κατάσταση. "Μέχρι το μεσημέρι, τα λεφτά μου! αλλιώς θα έρθω να τα πάρω προσωπικά!" έτσι του είπε. "Να πα να γαμηθείς" ήταν η απάντηση του και μετά ήρθε το κατέβασμα του ακουστικού.

Τόλμησε να την αγγίξει ο μαλάκας! Τόλμησε να σηκώσει χέρι πάνω της! Σήκωσε το γυάλινο τασάκι εκείνη και έσπασε την τζαμαρία. Πήρε τζάμι από το πάτωμα και του το έχωσε στο σβέρκο όταν εκείνος γύρισε να πάει στο γραφείο του. Ακόμα και στα τελευταία του τη δυσκόλεψε ο γέρος. Του έδωσε μια σπρωξιά με το πόδι και τον έριξε στην ήδη σπασμένη τζαμαρία. Ευτυχώς ήταν οι δυο τους στο γραφείο.
Πονούσε το χέρι της. Κόπηκε και εκείνη με το τζάμι. Με τα μάτια ανοιχτά ο γέρος, σαν να την κοιτούσε ήταν. Και την τσίτωνε πιο πολύ ακόμα!
Κάθισε στη δερμάτινη καρέκλα και άναψε τσιγάρο. Πήρε ένα ποτήρι και έβαλε ουίσκι. Ο γέρος είχε το δικό του πάνω στο γραφείο, στη μέση πια, όπως κάθε μέρα άλλωστε! Ήρεμα πήρε το εκατό και δήλωσε ατύχημα. "Γρήγορα!!! γρήγορα ελάτε, φέρτε και ασθενοφόρο.. νομίζω ζει!"
Και τώρα περίμενε! Πόλεμος γινόταν μέσα της! Πάντα πίστευε στο Θεό. Ποτέ δεν είχε βλάψει κανέναν μα εκείνος... εκείνος ο γέρος την χτύπησε. Πως τόλμησε!! Ούτε ο πατέρας της δεν την είχε αγγίξει ποτέ!
Ήρθαν και οι αστυνομικοί. Υιοθέτησε ένα βλέμμα κενό. Τους είπε ότι τα είχε κοπανήσει ο γερός και ενώ έπιναν ακόμα ένα ποτό, σηκώθηκε κάτι να πάρει και σκόνταψε πάνω στη τζαμαρία.
Οι γείτονες όλοι την γνώριζαν και κακό λόγο δεν είχαν να πουν... Μόνο ότι ο γέρος την εκμεταλλευόταν οικονομικά αλλά εκείνη, τι καλό κορίτσι, έκανε υπομονή και του μιλούσε πάντα με το σεις και με το σας!
Τα ξημερώματα πια, ήταν ελεύθερη να πάει σπίτι.

Μέσα στην παραφροσύνη που εξαπλωνόταν στο μυαλό της, θύμωνε. Θύμωνε που κανείς δεν την είχε ικανή για τίποτα! Ούτε καν για φόνο! Ούτε μια στιγμή δεν πέρασε η ιδέα αυτή από τόσα μυαλά.... Μα δεν πειράζει... Του άξιζε του γέρου!!

...και ορκίζομαι στον Ποσειδώνα δεν θα ξαναερωτευτω!!!

Το πήρα απόφαση σου λέω!! :)
Έχουν σαλτάρει όλοι παιδί μου!!
Ο κάθε ένας το μακρύ και το κοντό του...
Η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, έχει πλέον προαχθεί σε επιστήμη!! Ζαβλακωμενοι από την πολύ δουλειά, τριγυρνάμε στους δρόμους και αν μας μιλήσει και κανένας τον μπινελικόνουμε....
Έτσι έχει γίνει και με τις σχέσεις... πόσα να αντέξεις???
Έχει παραξενιά ο ένας από την δουλειά, γκρίνια ο άλλος από την κίνηση και το μποτιλιάρισμα... τι κουβέντα μπορείς να κάνεις και να μην περιέχει εκνευρισμό???

Άκου το τραγουδάκι... θα σ' αρέσει! :P



"ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ"

Δεν θα χαναερωτευτώ....

Σαν το ψαράκι πάνω κάτω

μέσα στη γυάλα μου γυρνώ

ξαπλώνω ανάσκελα στον πάτο

και κοιτάζω τον αφρό

πως μένουν όλα ίδια κι όμοια

κάθε μέρα που περνά

ας γίνει κάτι να ταράξει

της ζωής μου τα νερά

έτσι ευχόμουνα την ώρα

που μπήκες στη ζωή μου εσύ

γάτος με πέταλα και φόρα

μια ζωντανή καταστροφή

είσαι το μάτι του κυκλώνα

και φταις που φτάσαμε ως εδώ

στο λέω,μα τον Ποσειδώνα

δε θέλω να σε ξαναδώ



Σαν το ψαράκι πάνω κάτω

μέσα στη γυάλα μου γυρνώ

πίνω μια θάλασσα άσπρο πάτο

κλαίω έναν ωκεανό

πως 'έγινε να σ' αγαπήσω

να ναυαγήσω στ'ανοιχτά

ας γίνει κάτι να γυρίσω

στα ρηχά μου τα νερά

αν βγω απ' αυτή την τρικυμία

σώα και δίχως αμυχή

δεν ξανακάνω πια καμία

παρακινδυνευμένη ευχή

θα' θελα να'μουνα γοργόνα

μα ένα ψαράκι είμαι μικρό

και ορκίζομαι στον Ποσειδώνα

δεν θα ξαναερωτευτω ._

Είσαι μια γλύκα!!

Χθες το σπίτι μύριζε σοκολάτα.... πολύ σοκολάτα!!!
Φτιάξαμε σουφλέ σοκολάτας με την Π.. ανάψαμε κεριά, στρογκυλοκαθήσαμε στο καναπέ και τα τσακίσαμε... Μετά, ταινία αισθηματικού περιεχομένου και κλάμα...
Φλασιές από τα ξένοιαστα χρόνια, τα μικρά (μηδαμινά θα έλεγα) προβλήματα της ηλικίας εκείνης και αναμνήσεις από αθώους έρωτες...παιχνιδιάρικους...

Π. Πως γίναμε έτσι ρε Λυδία?Μου θυμίζουμε τις μανάδες μας! Δουλειά, σπίτι άντε και κανα καφέ! Μας ρωτάνε τι κάνουμε και απαντάμε καλά.... Τι ψεύτες που είμαστε!

Λ. Και τι να πεις? Να πεις όλα σκατά αλλά ευχαριστώ που ρώτησες?? Δεν πάει ρε φιλενάδα!

Π. Το διανοείσαι?? Παλιά πετάγαμε ένα μπλουζάκι, συνήθως το πρώτο που βρίσκαμε μπροστά μας και βγαίναμε... Τώρα πλέον, καθόμαστε και συζητάμε τι θα φορέσουμε το βράδυ!

Λ. Φυσικά και το συζητάμε. Όταν ήμασταν πιτσιρίκια αγάπη μου, είχαμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε από το να φτιάχνουμε το μαλλί και να στρώνουμε το φόρεμα! Δεν έχεις καταλάβει ότι η διαδικασία της ετοιμασίας είναι από τις λίγες ξένοιαστες στιγμές της ημέρας??

Π. ναι ναι! Πλέον δεν είναι ο καφές η ουσία αλλά το ότι θα αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε μας... Θα μπορέσουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη... να δούμε τα χρόνια που πέρασαν...

Λ. Όπα ρε συ! Μιλάς λες και είμαστε γριές!

Π. Λυδία... μεγαλώνουμε! Αυτό ξέρω εγώ!! Άμα είναι να ζήσω ως τα εκατό και η καθημερινότητα μου να είναι αυτή που είναι σήμερα, να πάει να γαμηθεί!

Λ. Είσαι να τα πετάξουμε όλα στον αέρα και να πάμε να ανοίξουμε ένα beach bar??? Ήλιος και ξενοιασιά!! Έλα φιλενάδα! Έλα και σου υπόσχομαι να γίνουμε σαν τον Πίτερ Πάν!

Π......... Με δελεάζεις, δεν λέω.... Είπαμε με τον Γιώργο να αρραβωνιαστούμε...

Λ. Πλάκα κάνεις έτσι??

Π. Συγνώμη φιλενάδα... δεν μπορώ να έρθω στην δική μας χώρα του Ποτέ Ποτέ! Θα έχω πλέον κοινούς λογαριασμούς να πληρώνω...

Λ....

Π. Να πας εσύ ρε κοπελιά!Να πας και αν έρθεις μόνο για να με παντρέψεις! Θα έρχομαι καμία φορά και εγώ να κλέβω ελευθερία... Πήγαινε... πήγαινε σου λέω!

Λ. Μόνη μου?? Δεν λέει ρε φιλενάδα... τα παιδιά θέλουν παρέα και οι δικοί μου κοινοί λογαριασμοί, δεν βλέπω να έρχονται! Θα κάτσω εδώ... έχω όμως αιτήματα!

Π. Ορίστε?????

Λ. Μια φορά την εβδομάδα, θα έρχεσαι να φτιάχνουμε σουφλέ και να θυμόμαστε... να γελάμε και να κλαίμε.. Να βγάζουμε τη γλώσσα σε αυτούς που μεγάλωσαν και σε όσους ακόμα σταμάτησαν να ονειρεύονται και να παίζουν!

Π. Σύμφωνοι!!

Πως πέρασαν τα χρόνια... Από τα όνειρα, κυλήσαμε στη πραγματικότητα... Μεγαλώσαμε. Βαρύναμε... Γελάμε πιο δύσκολα...

Έπαθα σοκ όταν μου είπε τα νέα.... Μου ήρθε απότομα.. από το πουθενά... Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν "Μα είσαι μικρή ακόμα!!!" Ευτυχώς που δεν το ξεστόμισα γιατί μαλακία θα έλεγα.... Εύχομαι στην Π. ευτυχισμένη ζωή. Με χαμόγελα και αγκαλιές. Με κατανόηση και αλληλοσεβασμό.. και όταν πικραινόμαστε φιλενάδα, θα φτιάχνω σουφλέ να μας γλυκαίνω.. :P

Ερωτικό...

Υπάρχουν οι "ταξιδευτές"...
Άνθρωποι που περιπλανιούνται από το ένα σώμα στο άλλο...
Άνθρωποι με διψασμένες αισθήσεις...

Θα τους καταλάβεις από τον τρόπο που σε αγγίζουν με το βλέμμα.. από τον τρόπο που ανατριχιάζουν το κορμί... μουδιάζουν το μυαλό...

Εθίζεσαι στον ερωτισμό τους...

Γίνεσαι το καράβι τους και εκείνοι τα πανιά... σε ταξιδεύουν όπου και όπως τους αρέσει και νομίζεις... νομίζεις ότι και εσύ προς τα κει θε να τραβήξεις... (πόσο αφελής είσαι μερικές φορές..)

Τα μπλε τα μάτια, πονάνε πιο πολύ όταν σε κοιτάνε... μοιάζουν με πάγο που σε κόβει... δεν μπορείς να ξεφύγεις...

Δεν είναι παιχνίδι... είναι ανάγκη τους...

Χορταίνουν καμία φορά και φεύγουν...
Τα πανία δεν είναι για να μένουν τυλιγμένα... είναι για να τα γεμίζει ο αέρας...είναι για να κατευθύνουν. Και ο προορισμός πάντα συγκεκριμένος... όσο κι αν κρατήσει το ταξίδι..

Μακρυά τους μείνε κούκλα μου... όσο μπορείς...διαλύονται τα καράβια που μένουν μεσοπέλαγα, χωρίς πανιά, χωρίς στεριά...
Αργά, μα σταθερά, διαλύονται..


για την Ε. που έμεινε χωρίς πανιά μεσοπέλαγα...