13 Μαΐ 2008

Με τα μάτια....




Πόσους αγάπησες?


Αλήθεια πες. Δεν έχεις πρόσωπο εδώ... δεν έχει κάτι να φοβάσαι τούτος ο κόσμος... όχι εμένα, όχι κανέναν άλλο... μπορείς να πεις αλήθεια? Σε σένα λέω, μπορείς να πεις αλήθεια? Στον εαυτό σου, όχι σε μένα...




Γιατί, όταν συναντάμε το "ιδανικό" , προσπαθούμε να το τσακίσουμε από όλες τις μεριές? Φταίει το ότι δεν πιστεύουμε, ότι κάτι τόσο όμορφο συνέβη σε εμάς και προσπαθούμε να βρούμε το ελάττωμα?


Φταίει ότι τρομάζουμε, όταν ο άλλος συμπληρώνει τις προτάσεις μας?


Φταίει που μας ανοίγει την πόρτα και θυμάται (επιτέλους κάποιος που θυμάται) πως πίνουμε τον καφέ μας?




Το ξερό μας το κεφάλι? Μήπως φταίει αυτό?




Η μήπως τελικά, η προοπτική της πολυπόθητης ευτυχίας, μας τρομάζει?




Είχες ποτέ το τέλειο?




Μην το σκέφτεσαι πολύ... γρήγορα απάντησε... γρήγορα σου λέω! Περνάνε οι στιγμές!




Εγώ μια φορά (ευτυχώς όχι και ένα καιρό...) το έζησα...


Μέχρι να το συνειδητοποιήσω, πέρασε κάνας χρόνος μακρυά του βέβαια... αλλά κάλιο αργά που λένε...




Δυο μήνες. Τόσο κράτησε . Τόσο το άφησα να κρατήσει και μετά... μετά έκανα αυτό που κάνω καλύτερα....


Το διέλυσα....το γάμησα!!!




Κάποιο Σάββατο - μη με ρωτήσεις ποιο... δεν θυμάμαι - βγήκαμε παρέα και τον είδα μπροστά μου. Έτσι απλά. Με μια κοπέλα που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει "λάθος επιλογή" κάποια στιγμή.




Ναι ... βόλτες στο χρόνο έκανε όταν την συνάντησε και τα δυνατά πράγματα που ζούμε, είναι αδύνατο να μπουν σε τσουβάλια. Εδώ τα "καλά" εκεί τα "κακά".

Όμορφη κοπέλα. Έξυπνη. Ίσως και καλός άνθρωπος... δεν ξέρω...


Γαμώτο!!!


Μιλούσαμε με τα μάτια. Με ρώτησε εκείνος τι κάνω και του χαμογέλασα. Με ρώτησε αν μεγάλωσα καθόλου (με τα μάτια ντε... με εκείνο το βλέμμα το... το... δεν έχω λόγια...) κοκκίνισα εγώ...


Έχω μεγαλώσει άραγε?

Το να αναγνωρίζεις λάθη και να διώχνεις τη ζήλια σημαίνει ότι μεγάλωσες? Και αν ναι, ποιος το λέει?


Ο Μάκης, έτσι τον λένε, είναι ο άντρας μου. Πάντα θα είναι μόνο και μόνο γιατί όταν ήμουν κορίτσι ακόμα, εκείνος μου συμπεριφερόταν σαν γυναίκα. Και όταν ήμουν μαζί του, μόνο γυναίκα ήμουν.


Άσε το σεξουαλικό απ' έξω. Δεν μιλάω για αυτό. Μιλάω για τότε που παλεύεις να συνειδητοποιήσεις ότι ενηλικιώθηκες. Οι γύρω σου, σου φέρονται ακόμα σαν παιδί και ψάχνεις να βρεις τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και πως θα σταθείς πάνω σε δεκάποντα....


Εμένα ο Μάκης με έκανε να αισθάνομαι γυναίκα, ακόμα και όταν φορούσα αθλητικά... ακόμα και όταν έκανα τα μαλλιά μου κοτσιδάκια και γελούσα... ακόμα και όταν τα εσώρουχά μου, ήταν από χοντρό , χρωματιστό βαμβακερό ύφασμα και όχι από δαντέλα....


Κάποια στιγμή με άγγιξε. Τόσο φυσικά, όσο μόνο εκείνος θα μπορούσε. Για εκείνη την μοναδική στιγμή της βραδιάς, αισθάνθηκα απόλυτα ασφαλής. Προστατευμένη. Ντυμένη με πανοπλία αόρατη...


Αλάνι ήταν ο Μάκης που λες... πριν τον γνωρίσω, άκουγα για αυτόν. Από όλους.

Έλεγαν για το γήπεδο, έλεγαν για την δύναμή του, για τις τρέλες του... μα εγώ γνώρισα κάποιον άλλον...


Για αυτό σου λέω... την αλήθεια, σε οτιδήποτε, μόνος σου θα την βρεις...


Ένα απόγευμα χωρίσαμε... μια μέρα που δεν θυμάμαι.. ένα χειμώνα που ξεχνάω.


"Θα τα πούμε μικρή! Μεγάλωσες... το ξέρεις? Σε θυμάμαι.. Να προσέχεις...."


" Και εγώ σε θυμάμαι... να 'σαι καλά και σε ευχαριστώ... για όλα..."


Με τα μάτια ντε...

19 σχόλια:

? είπε...

με τα μάτια..αλλά με διαφορετικό βλέμμα από εκείνες τις όμορφες εποχές.?

Λυδία είπε...

όχι Νικόλα... με το ίδιο βλέμμα.
Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν... ΄Οταν δεν υπάρχουν πληγές, το βλέμμα δεν έχει λόγο να αλλάξει...

Συβίλλα είπε...

Κι όταν υπάρχουν πληγές, καλή μου, και τότε, το βλέμμα ίδιο μένει.

Είναι καλό να αγαπάς. Και άκου το από κάποιον που το αποφεύγει...

Πιο καλό είναι να θυμάσαι. Ή να θυμάσαι να ξεχνάς. Ή να ξεχνάς ότι δεν ξεχνάς. Ή...

Μπερδεμένη κουβέντα. Συνειρμική. Άλλη φορά πάλι.

Μέχρι τότε...

Καλησπέρα

Λυδία είπε...

Μπερδεμένη κουβέντα σίγουρα... Υπάρχουν και αυτοί που δεν θυμούνται. όχι γιατί δεν το θέλουν, μα γιατί δεν μπορούν...
Το θέμα είναι πως το βλέμμα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αγαπιούνται και ας μην το είπαν ποτέ, δεν αλλάζει... Φέρνει αγάπη και μοιάζει με άγγιγμα ικανό να ταράξει την ψυχή σου τόσο όσο χρειάζεται για να θυμηθείς πάλι. Και ας ξέχασες για λίγο...

Καλησπέρα και από μένα!

dim juanegro είπε...

με τα μάτια ντε
με τις κόρες να διαστέλλονται
να μεγαλώνουν, να παντρεύονται
και να συστέλλονται πάλι
με τα μάτια
που αγκυλώνουν
που δαγκώνουν
που χαιδεύουν
που χορεύουν
με τα μάτια που διακρίνεις στο σκοτάδι
να γυαλίζουν από φόβο
ή από φύση
ή από δάκρυ
με τα μάτια ντε
εδώ και τώρα
εκεί και κάποτε
πόσο πολύ σ'αρέσει να κοιτάζεις
κι όσο αγγίζεις
κι άλλο τόσο που δεν αγγίζεις
τόσο να αγαπάς
κλείσε τα μάτια.
Ωραία.
Άνοιξέ τα.

Σε διάβασα και μίλησες μέσα μου απόλυτα φυσικά, ίσως τρελλά κι αλλοπαρμένα, ίσως χωρίς φωνή.
Να είσαι καλά που πέρασες από την κρυψώνα μου και σε βρήκα.

Καλό μεσημέρι.

Λυδία είπε...

Μου άρεσε πολύ το κομμάτι που άφησες.. ειλικρινά...
Είναι στιγμές που αφήνεις τα πάντα στο σπίτι και φεύγεις για μια παραλία σχεδόν μόνος... Την μικρή παρέα σου, αποτελούν μερικές σκέψεις... λίγες λέξεις για να κάνουν τα βότσαλα να μοιάζουν μαξιλάρια και τον αέρα με στίχους... (μη ρωτάς για τη θάλασσα... εκείνη δεν μπορεί να αλλάξει... δεν πρέπει να αλλάξει... δεν θέλει...)

Στην επόμενη απόδραση μου, μαζί μου θα πάρω αυτές τι λέξεις... για τα μάτια ντε!

Σε ευχαριστώ που ήρθες... να περνάς... θα έρχομαι και εγώ... να μιλάμε ο ένας στον άλλο...

Καλησπέρα με σιωπή... καλησπέρα με λέξεις...

VagSiok είπε...

Δυστυχώς είναι στη φύση των ανθρώπων να κάνουν πράγματα για τα οποία καποια στιγμη μετανιώνουν και συνήθως αυτή την παράμετρο τη γνωρίζουν από πριν..
Παρόλα αυτά επείδη η ιστορία σου μου είναι ιδιαίτερα οικεία, θα σου έλεγα ότι η ζωή μας επιφυλάσσει ανατροπές (θετικές κι αρνητικές).

Λυδία είπε...

Δίκιο έχεις VagSiok...
Μα σου έχει τύχει να ανυπομονείς να έρθουν αυτές οι ανατροπές? Μήπως και ταράξουν λιγάκι το πνεύμα σου που στριμώχτηκε σε ένα καναπέ?..
Αρα μπορεί και αυτό να είναι.. μπορεί αυτός να είναι ένας λόγος ακόμα που τσακίζουμε ότι όμορφο παρουσιάζετε...

Καλησπέρα ...

Λυδία είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Unknown είπε...

ματιές βουτηγμένες στην ψυχή που στάζουν αίμα...

...κόκκινο καθάριο και αγνό...

κτήματα του νου που μένουν ανέπαφα κι ας τα 'χουμε αρνηθεί...

...όλα υπάρχουν κι όλα αλλάζουν μορφή...

καλησπέρα...

φιλιά βρόχινα...

Λυδία είπε...

<<< αρχικά να πω οτι το σχόλιο που διέγραψα ήταν δικό μου που απο κεκτημένη ταχύτητα "ανέβηκε" 2 φορες>>>

Νεράιδα μου, καλησπέρα! ((κτήματα του νου που μένουν ανέπαφα κι ας τα 'χουμε αρνηθεί...)) Νομίζω αυτή σου η φράση τα περιέχει όλα...
Όλα όσα θέλω να πω.. όλα όσα θυμήθηκα σήμερα, έζησα χθες..

Πολλά φιλιά νεράιδα μου!

VagSiok είπε...

Η προσμονή να συμβεί κατι θετικό ίσως είναι πιο συναρπαστική από το ίδιο το γεγόνος.
Βέβαια οι ανατροπές έρχονται συνήθως όταν δεν τις περιμένουμε..
Καλησπερα..

Λυδία είπε...

VagSiok αυτή είναι και η μαγεία τους άλλωστε... στην προσμονή, στην ανυπομονησία που μας προκαλούν και τέλος στο ξάφνιασμα...
Συμφωνούμε μάλλον :P

Σε ευχαριστώ για το πέρασμα...

Καλό σου απόγευμα..

Aristodimos είπε...

Στην πιο μικρή στιγμη,
μέσα σε μιά σου ματιά
έζησα όλη την ζωη...

Καλησπέρα Λυδία μου,

Σ ευχαριστώ για την αποδοχή και την συμμετοχή σου συο Ολογράφως...

Αρης

Λυδία είπε...

Άρη μου, εγώ σε ευχαριστώ για την πρόσκληση και για τα όμορφα σου σχόλια!!

Πολλά φιλιά!

winston είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο... Και σε βάζει σε σκέψεις... Σου εύχομαι να βρεις αυτό που πραγματικά ζητάς...

Λυδία είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου και καλώς ήρθες!
Το κακό με μας τους ανθρώπους (έτσι νομίζω τουλάχιστον) είναι ότι ακόμα και όταν βρίσκουμε αυτό που θεωρούμε ότι θα "συγκλονίσει την ύπαρξη μας", το αφήνουμε εσκεμμένα να φύγει... για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας ίσως..
Ίσως για να δούμε πόσο πολύ το θέλαμε αρχικά... ίσως πάλι γιατι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είναι το δικό μας ιδανικό...
Όταν έχεις πολύ κοντά σου πράγματα η ανθρώπους, είσαι από την φύση σου, ανίκανος να τα δεις καθαρά.. πρέπει να απομακρυνθείς... ίσως για αυτό λοιπόν..

Σε ευχαριστώ που πέρασες...
Φιλιά!

aggelika είπε...

μιλάνε τα μάτια.. δεν είναι λίγο κι αυτό!! Ξέρεις πόσοι άνθρωποι καθρεφτίσουν σκοτάδι στην ματιά τους?? Πρέπει να νιώθεις τυχερή ακόμα και γι αυτό! Για το ένα βλέμμα που μίλησε!!

Λυδία είπε...

aggelika κάθόλου λίγο δεν είναι! Συμφωνώ μαζί σου ... φυσικά και νίωθω τυχερή... όλοι όσοι το ζούν... πρέπει να νιώθουν τυχεροί!

Πολλά φιλιά!