Αύγουστος ...

Μέσα από την τσάντα φώναζε το τηλέφωνο.... "Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο ενα φτηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές, για να χωράει κάπου ο πόνος τις νύχτες οταν μένω μόνος, τις σιωπές μου να μετράω, να σε θυμάμε οταν πονάω να μου λες "θα'μαι κοντά σου όταν με θες..." Συνήθως δεν ακούω Ιωαννίδη αλλά αυτό το τραγούδι ακούγετε μόνο όταν με παίρνει ο Τάσος... μου ταίριαζε πιο πολύ απο το "Φύγε μην ανοιξω το στόμα μου" του Γονίδη που ήταν η δεύτερη επιλογή, αν και κολλάνε και τα δύο στην περίπτωσή του... Βασικά έπρεπε να το σκεφτώ αν θα του απαντήσω αλλά πέταξα ένα "δεν γαμιέται" και το σήκωσα..
-Που είσαι Ρε??
-Ορίστε? (εγώ)
-Οκ σορρυ! Τι έγινε? Όλα καλα? Που χάθηκες, αν δεν πάρω δεν παίρνεις ούτε εσυ? Έτσι είπαμε??
-Τρέχω ρε παιδί μου με τη δουλειά (και καλά...).Όλα καλά.. Εσύ πως τα πας?

Υπήρξε μια περίοδος που ο καλύτερος μου φίλος ήταν ο Τάσος.... από παιδιά μαζί... Στο σχολείο γνωριστήκαμε.Εγώ δευτέρα γυμνασίου και σε καινούργιο σχολείο, ντροπαλή και άβγαλτη με τα αγόρια, ντρεπόμουν ακόμα και να σκεφτώ την λέξη μαλάκας. Φυτούκλα με αποσκευές γεμάτες 18 και 19 από το προηγούμενο σχολείο (κάτι το οποιο οι νέοι μου καθηγητές δεν ξεχνούσαν να αναφέρουν συχνά πυκνά και να με κάνουν ξεφτίλα). Εκείνος τρίτη γυμνασίου, μαγκάκι τύπου "γαμάω και δέρνω με πτυχίο", και αυτό γιατί πήγαινε σε σχολή ταεκ βο ντο. Κάπνιζε Mallborιά, γιατί ήταν και άντρας, και προκαλούσε τους καθηγητές να τον πετάξουν εξω και να του βάλουν χαμηλούς βαθμους... Αργότερα κατάλαβα οτί δεν χρειαζόταν να παρακολουθεί τα μαθήματα.. του έπαιρνε μονο 30 λεπτά να διαβάσει και να αποστηθήσει 5 κεφάλαια ιστορία τα οποία θα θυμόταν για όλη του την ζωή... με λίγα λόγια ήταν πολύ έξυπνός και ταλαντούχος για να είναι της μόδας και να έχει αλάνια φίλους, οπότε φρόντιζε να κρύβει καλά την εξυπνάδα του αυτή...
Όταν λοιπών γνωριστήκαμε εγώ μολις τα είχα φτιάξει με τον γόη του σχολείου,φίλο και συμμαθητή του Τάσου και περνούσα πολλές ώρες μαζί του... ήταν αστείο για εκείνον να προσπαθεί να μου εξηγήσει τις πιο αισχρές λέξεις, που για μένα δεν ήταν παρά άγνωστες και που κοκκίνιζα κάθε φορά που μου εξηγούσε! Έτσι ήταν φυσικό για τον Τάσο να με αντιπαθήσει... ήμουν η Ξανθιά χωριάτισα που δεν μπορούσε να καταλάβει για πιο λόγο έμπλεξε μαζί μου ο Σταμάτης. Όταν λέμε αντιπάθεια εννοούμε οτι ξύνιζε τα μούτρα του κάθε φορά που με έβλεπε!
Μετά από δύο μήνες με τον Σταμάτη είχα μεταμορφωθεί... Τσαμπουκαλού, φωνακλού, μαυροντυμένη με μαύρο μολύβι κάτω από τα μάτια, το μαλλί μέσα στα μούτρα και τρελαμένη με την ρόκ... Πλέον ημουν για τους άλλους η "τύπισσα που ήταν με τον Σταμάτη και δεν σηκώνει και κουβεντα". Είναι απίστευτο αλλά ξαφνικά το στυλάκι που πέρασα (δεν ήταν του Σταμάτη εκεινος άκουγε Σακεντέλικ) έγινε μόδα και το ένα μετά το άλλο τα αγόρια του δικού μου αλλα και άλλων σχολείων άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για "την Τύπισσα του Γ2"! Έτσι από το πουθενά έγινα φίλη με τον Τάσο γιατί όπως ακόμα λέει "γουστάρω τις γκόμενες που τα χώνουν" και η αλήθεια είναι, εγώ του τα 'χωνα άγρια για τις επιλογές και τις συνήθειές του ...
Κώλος και βρακί (ή φούστα μπλόυζα ρε παιδί μου!!) που λες εγώ με τον Τασούλη μετά από δύο χρονάκια σχεδον, από την πρώτη μας ματια. Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι ντάλα καλοκαίρι σχεδόν γυμνοί και δεν μας πέρναγε καν απο το μυαλό να κάνουμε κάτι μεταξύ μας! Συζητούσαμε και συμβουλεύαμε ο ένας τον άλλον τύπου "αν της κάνεις αυτό και αυτό θα ψαρώσει" και αν δεν το καταλαβαίναμε το δείχναμε κιόλας στην πράξη... δεν έπαιζε κόλλημα! Πήδαγε και πήδαγα και τα λέγαμε μεταξύ μας τα ευτράπελα και λιώναμε στο γέλιο... Πίναμε κανά τσιγάρο και καθόμασταν στην ταράτσα μου και βλέπαμε τα αστέρια και λέγαμε μαλακίες. Όλα αυτα μέχρι που επιασα έναν γκόμενο που γούσταρα πολύ και δεν ήταν παιχνίδι σαν τα άλλα...ο Γιάννης μπήκε στην ζωή μου και αρχίσανε τα όργανα...!!
Στην αρχή έκαναν παρέα και τα έλεγαν μεταξύ τους τις ώρες που δούλευα (έκανα πρακτική δηλαδή)... Δεν ξέρω πότε ακριβως ξεκίνησε... θυμάμαι οτι ήμουν περίπου ένα χρόνο με τον Γιάννη και ειχα αρχίσει να έχω πρόβλημα στο μοίραζμα του χρόνου μου ανάμεσα στους δυό τους.Ο Γιάννης δούλευε και τον περιμέναμε στο σπίτι μου για ταινία (από τις λίγες φορές που δεν ήταν κανείς άλλος στο σπίτι) μετά από καμια ώρα με πήρε τηλέφωνο οτι δεν μπορούσε να έρθει και τα είχα πάρει στο κρανίο. Τότε μου λέει ο Τάσος...
-'Ελα ρε μαλάκα μην τρελαίνεσαι...
-Θέλω να σε πλακώσω στο ξύλο του είπα εγώ και έπεσα πανώ στο κρεβάτι μου που ήταν ξαπλωμένος.

Παίζαμε ξύλο για 15 περίπου λεπτα όταν βρέθηκαμε και οι δύο ξέπνοοι, εγώ από κάτω και εκείνος επάνω μου να βαριανασαίνει στο πρόσωπο μου... με φίλησε, με δάγκωσε, τον εγδαρα με τα νύχια μου και γελούσαμε βλέπωντας τα ρούχα μας να πέφτουν ένα ένα στο πάτωμα... μόνο όταν γίναμε ένα δεν γελούσαμε... Όταν τελειώσαμε, έφυγε από το κρεβάτι και καθισμένος στο πάτωμα προσπαθούσε να συνιδητοποιήσει αυτό που εγώ ειχα καταλάβει πριν ακόμα με φιλήσει... Σιγομουρμούριζε διάφορα, ποτέ δεν είχα ακούσει την φωνή του τόσο σιγανή, πάντα μιλούσε δυνατα και καθαρά... μάλλον για να τον φοβούνται... ίσως πάλι γιατι δεν είχε να φοβηθεί κανέναν.Αλλά τώρα μουρμούριζε και παράλληλα ντυνόταν... μέσα στο μουρμουριτό 2 φράσεις κατάλαβα. Η πρώτη έλεγε οτι δεν έπρεπε να γίνει αυτό και η δεύτερη οτι πρέπει να μείνουμε φίλοι... Ξαφνικά πάγωσα θυμάμαι, έμεινε ένα κρύο χαμόγελο, του είπα να με κοιτάξει στα μάτια "Αυτό θες?" τον ρώτησα και ξαναέσκυψε το κεφάλι..."κοίταμε γαμώ το κέρατό μου " ούρλιαζα και μετα από λίγα δευτερόλεπτα του είπα ένα τεράστιο ψέμα "Ναι έχεις δίκιο.Δεν πρέπει να ξαναγίνει" γύρισα την πλάτη και εκείνος έφυγε... έφυγε μέχρι το επόμενο βραδυ που ξαναγύρισε να μου δώσει έρωτα στην αρχή και ένα "δεν πρέπει" μετά...
Για καποιες μέρες απέφευγα τον Γιάννη. Ένα βράδυ δεν μπορούσα να τον αποφύγω πια ούτε εγώ ,ούτε ο Τάσος. Εκείνο το βράδυ ήταν πολύ περίεργο.. ο Γιάννης έφυγε νωρίς και μειναμε οι δυό μας σε ένα σπίτι γεμάτο κόσμο. Πήγαμε στην ταράτσα και εκει μου ειπε οτι δεν μπορει να με βλέπει με κάποιον άλλον και οτι θέλει να είναι μαζί μου και ότι έκανε μαλακία που φοβήθηκε και οτι μ'αγαπάει και μέτα όσα "και" κι αν άκουσα δεν είχαν σημασία... Χωρισα με τον Γιάννη την επομένη και έμεινα με τον Τάσο οχι ένα ,όχι δύο, εξι χρόνια....
Τον πρώτο καιρό μιλούσαμε πολύ... ώρες ολόκληρες, για τα πάντα. Ήμουν εγώ και αυτός και κανένας άλλος. Αργότερα μιλούσαμε με τα μάτια και στο τέλος χαθήκαμε κάπου στο κενό γιατί είχαμε ξεχάσει οτι ταυτόχρονα μεγαλώναμε και αλλάζαμε... Μάλλον τελικά συνηθίσαμε την σιωπή... Μετά ψέμματα και μισές αλήθειες λέγαμε αν τύχαινε να μιλήσουμε... Συνηθίσαμε και χαθήκαμε... Φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν μπορούσαμε να συνενοηθούμε πια και χωρισαμε... Χωρίσαμε με τον καιρο... ακριβως όπως αγαπηθήκαμε. Υπήρχε βλέπεις εκείνη η γαμημένη η συνήθεια...
Άνοιξη ήταν όταν αποφασίσαμε να πούμε ο ένας στον άλλον οτι δεν πάει άλλο και όπως το σκέφτομαι τώρα, που είναι πια χειμώνας, ακόμα και τις τελευταίες μας στιγμές σαν ζευγάρι, μαλακίες λέγαμε... "σ'αγαπάω πολύ, να προσέχεις, αν σε πειράξει κανείς να μου το πείς, σου πάει το σκουλαρίκι, θα'μαι εδώ, δεν χανόμαστε..." Καναμε ένα τσιγάρο και έφυγε...
Τον πρώτο μήνα ξεσάλωσα μετά άρχισε να μου λείπει και έκανα να τον πάρω τηλέφωνο... μου είπε οτι περνούσε καλά και οτι πηδούσε μια Γερμανίδα, οτι κάνει πολλά μπάνια και οτι βγάζει καλά λεφτα απο την νέα του δουλειά δίπλα στη θάλασσα. Πίνει πολύ και βγαίνει με φίλους για μπουρδελότσαρκες... Πρέπει να είχε πολυ φασαρία στην παραλία που τον πέτυχα και έτσι δεν άκουσε που έκλαιγα ανάμεσα στα επιφωνήματα χαράς και ενθάρυνσης που συλλάβιζα...
Μου πήρε περίπου 4 μήνες μέσα στην κατάθλιψη για να ξεχωρίσω τι πρέπει να κρατήσω και τι να πάρω μαζί μου απο τις στιγμές μας... δεν έβρισκα άκρη και ειχα βαρεθεί να κλαίω μόνη μου τα βράδια οταν τις έκανα όλες έναν μπογο και τις πέταξα στις πιο σκοτεινές αποθήκες του μυαλού μου... Γνώρισα κάποιον άλλον και προσπάθησα να τον ερωτευτώ και το πέτυχα!!
Ήμουν πλέον καλά και ερωτευμένη όταν άρχισαν τα ψιλοβρόχια.... όταν η "ανεμελιά" του Τάσου έπρεπε να χωρέσει μέσα σε ένα σπίτι γιατί έκανε κρύο και η παραλία του είχε πια αδειάσει όπως και τα καλοκαιρινά μπαράκια με τα φοβερά κοκτέιλ... Όλα αυτα δεν τον είχαν αφήσει να σκεφτεί οτι χωρίσαμε... πλέον χωρίς δουλειά, παραλία και Γερμανίδες, άρχισε να κάνει και εκείνος τον απολογισμό του...
Εισέβαλε ξανά στην ζωή μου και όλα μου φαίνονταν ασήμαντα και πάλι... Μου είπε οτι πονάει και του απάντησα οτι και εγώ πονεσα και οτι θα περάσει... Στις σπόντες του να τα ξαναβρούμε απάντησα οτι εγώ εχω ξεκεθαρίσει και ότι δεν γυρνάω πίσω... δεν το συνέχισε.Μιλούσαμε σαν φιλαράκια πάλι... του είπα και για την σχέση μου την οποία μετά απο κανά μήνα σταμάτησα χωρις φυσικά να πω τιποτα στον Τάσο... για εκείνον ήμουν ερωτευμένη... Κάποια στιγμή δεν άντεξα και του το είπα. Έμεινε σιωπηλός για λίγο και μετά άλλαξε κουβέντα... Πότε θα σταματήσουμε να πληγώνουμε άραγε ο ένας τον άλλο? Που θα καταλήξει όλο αυτό? Εν αναμονή λοιπόν....