Μακριά σου πάω...

Έκλεισε την πόρτα βιαστικά , με θόρυβο πίσω της... κατεβαίνοντας γρήγορα τα σκαλιά, άκουσε την φωνή του να προφέρει το όνομα της, άκουσε τα βήματα του να την ακολουθούν..
Διακόσια μέτρα πιο κάτω την πρόλαβε Την έπιασε δυνατά από το μπράτσο και την γύρισε προς το μέρος του. Με το λιγοστό φως του δρόμου διέκρινε τα θυμωμένα μάτια του και έσκυψε το κεφάλι
- Γιατί δεν σηκώνεις το τηλέφωνο , ούρλιαξε σχεδόν
Σιωπή ακολούθησε που κοβόταν με το μαχαίρι και τα μάτια της σταθερά στο δρόμο, στα χαλίκια
Ξεκίνησε κάτι να πει και σταμάτησε...
- Μίλα μου, την ταρακούνησε εκείνος.
- Μ' αγαπάς? τον ρώτησε
- Τι μαλακίες είναι αυτές, ξέσπασε, ναι ρε Ζωή .... σ' αγαπάω γαμώ την πουτάνα μου , κατέληξε.
- Εγώ σε μισώ όμως , είπε και σήκωσε τα μάτια της να τον κοιτάξει.
Ήταν ξαφνιασμένος από την δήλωση... δεν το περίμενε... δεν του το είχε πει ποτέ κανείς... δεν μπορούσε να το χωρέσει το κεφάλι του.
- Αν λοιπόν μ' αγαπάς όπως λες, άσε με! Φύγε από μένα,φύγε από την ζωή μου εξαφανίσου. Σου το είχα πει... θυμάσαι? "Δεν θα το αντέξω αν μας συμβεί κάτι πάλι, θα πέσω από το πιο ψηλό κτήριο" στο είχα πει... θυμάσαι??? Πες με χαζή, αλλά για μένα δεν με πήδηξες μόνο, πήρες κομμάτια μου... πάλι... πήρες κομμάτια της καρδιάς μου το καταλαβαίνεις?? Γι αυτό σου λέω, φύγε... άσε με!
- Που πας? την ρώτησε φανερά χαμένος ακόμα
- Που πάω? γέλασε δυνατά... Μακριά σου πάω...