7 Μαΐ 2008

Για το γαμώτο!

Ο γεροξεκούτης!Τα έβαλε μαζί της. Καλά να πάθει. Του άξιζε!
Δύο χρόνια δούλευε για αυτόν και είχε ανεχθεί τα πάντα. Από το να του φτιάχνει καθημερινά τον καφέ του μέχρι και τα πονηρά σχόλιά του. Τα τηλέφωνα στη μέση της νύχτας για ερωτήσεις που μπορούσαν να περιμένουν όχι μέχρι το πρωί αλλά και για μέρες ολόκληρες.
Κάποια στιγμή βρήκε κάποια καλύτερη δουλειά, άρπαξε την ευκαιρία και σηκώθηκε και έφυγε από το μικροσκοπικό και βρώμικο γραφείο του Πειραιά
Το πρωί μίλησαν στο τηλέφωνο για τα λεφτά που της χρωστούσε. Είχαν περάσει πέντε ολόκληροι μήνες από τότε που έφυγε και απλά είχε κουραστεί να περιμένει τα λεφτά της. Αυτά που εκείνη είχε δουλέψει!Δεν ήταν τόσο η ανάγκη για το υπόλοιπο των πεντακοσίων ευρώ. Το γαμώτο ήταν. Τέλος πάντων! ο γέρος το έπαιξε δύσκολος στο τηλέφωνο ότι τάχα μου δεν έχει μια και οι άλλες υποχρεώσεις του, δεν μπορούν να περιμένουν. "Πως κάνεις έτσι για πεντακόσια ευρώ?" της είπε, και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι της! Δεν έπαιρνε ευγένεια η κατάσταση. "Μέχρι το μεσημέρι, τα λεφτά μου! αλλιώς θα έρθω να τα πάρω προσωπικά!" έτσι του είπε. "Να πα να γαμηθείς" ήταν η απάντηση του και μετά ήρθε το κατέβασμα του ακουστικού.

Τόλμησε να την αγγίξει ο μαλάκας! Τόλμησε να σηκώσει χέρι πάνω της! Σήκωσε το γυάλινο τασάκι εκείνη και έσπασε την τζαμαρία. Πήρε τζάμι από το πάτωμα και του το έχωσε στο σβέρκο όταν εκείνος γύρισε να πάει στο γραφείο του. Ακόμα και στα τελευταία του τη δυσκόλεψε ο γέρος. Του έδωσε μια σπρωξιά με το πόδι και τον έριξε στην ήδη σπασμένη τζαμαρία. Ευτυχώς ήταν οι δυο τους στο γραφείο.
Πονούσε το χέρι της. Κόπηκε και εκείνη με το τζάμι. Με τα μάτια ανοιχτά ο γέρος, σαν να την κοιτούσε ήταν. Και την τσίτωνε πιο πολύ ακόμα!
Κάθισε στη δερμάτινη καρέκλα και άναψε τσιγάρο. Πήρε ένα ποτήρι και έβαλε ουίσκι. Ο γέρος είχε το δικό του πάνω στο γραφείο, στη μέση πια, όπως κάθε μέρα άλλωστε! Ήρεμα πήρε το εκατό και δήλωσε ατύχημα. "Γρήγορα!!! γρήγορα ελάτε, φέρτε και ασθενοφόρο.. νομίζω ζει!"
Και τώρα περίμενε! Πόλεμος γινόταν μέσα της! Πάντα πίστευε στο Θεό. Ποτέ δεν είχε βλάψει κανέναν μα εκείνος... εκείνος ο γέρος την χτύπησε. Πως τόλμησε!! Ούτε ο πατέρας της δεν την είχε αγγίξει ποτέ!
Ήρθαν και οι αστυνομικοί. Υιοθέτησε ένα βλέμμα κενό. Τους είπε ότι τα είχε κοπανήσει ο γερός και ενώ έπιναν ακόμα ένα ποτό, σηκώθηκε κάτι να πάρει και σκόνταψε πάνω στη τζαμαρία.
Οι γείτονες όλοι την γνώριζαν και κακό λόγο δεν είχαν να πουν... Μόνο ότι ο γέρος την εκμεταλλευόταν οικονομικά αλλά εκείνη, τι καλό κορίτσι, έκανε υπομονή και του μιλούσε πάντα με το σεις και με το σας!
Τα ξημερώματα πια, ήταν ελεύθερη να πάει σπίτι.

Μέσα στην παραφροσύνη που εξαπλωνόταν στο μυαλό της, θύμωνε. Θύμωνε που κανείς δεν την είχε ικανή για τίποτα! Ούτε καν για φόνο! Ούτε μια στιγμή δεν πέρασε η ιδέα αυτή από τόσα μυαλά.... Μα δεν πειράζει... Του άξιζε του γέρου!!

9 σχόλια:

jacki είπε...

Ίσως καλά του έκανε του γέρου...Δεν ξέρω. Μέ τόσα που της είχε κάνει εκείνος.
Αλλά η απουσία ενός ανθρώπου από τη ζωή μας, απλά δεν κλείνει τις πληγές που εκείνος δημιούργησε.
ΚΑλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

Κάτι μου θυμίζει το όλο σκηνικό με τα χρωστούμενα! Κι εμένα κάποτε μου χρωστούσαν ένα μηνιάτικο. Τα πήγαιν'έλα ήταν συχνά μπας και πάρω κάνα φράγκο. Στην φαντασία μου ποτέ δεν είχε περάσει μια αιματηρή εκδίκηση, αλλά το να στηθώ έξω απ'το μαγαζί (ήταν καφετέρια) να ξημεροβραδυάζομαι σε μια ξαπλώστρα και να περιμένω! Ε! Τι στο καλό; Δεν θα τα έδινε;
Τελικά δεν έγινε τίποτε. Πήγα και ξαναπήγα η αφεντικίνα ήταν μονίμως άφαντη και ποτέ διαθέσιμη στο τηλέφωνο. Κουράστηκα και απλά αποφάσισα να ξεχάσω τα χρήματα! Και δεν μπορούσα να το τρέξω διαφορετικά το θέμα γιατί δεν υπήρχε κάποιο χαρτί που να επιβεβαιώνει την παροχή υπηρεσιών! Δυστυχώς!

Unknown είπε...

...σαν γύρισε σπίτι κάθισε και σκέφτηκε ένα δεύτερο σενάριο.

Να πήγαινε, λέει γυμνή με μια καπαρτίνα μόνο ντυμένη και να έδειχνε του γέρου τ' απόκρυφά της. Δυο καρδιακά είχε πάθει. Δεν θα το πάθαινε και το τρίτο; Κι ύστερα, λέει, μέσα στο παραλήρημά του, εκείνη να του χαμογελούσε παίρνοντας γλυκά την εκδίκησή της. Ούτε αστυνομίες ούτε τίποτα. Χμμμ... λες?

;)

φιλιά βρόχινα...

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

simfono me tin neraida mia kapartina 8a efiahne ta pragmata ase pou mporei na tis edine kai oli tou tin periousia...arage otan 8a ginoume emeis afentika pos 8a imaste?

Λυδία είπε...

jacki_ Μάλλον η απουσία τελικά, το μόνο που καταφέρνει, είναι να τις κάνει πιο βαθιές...

Καλησπέρα! Πολλά φιλιά!

Λυδία είπε...

summerdream_ είναι να μην μπλέξεις που λένε κούκλα! περίεργες καταστάσεις και συνήθως το τέλος δεν είναι καλό για τον πρώην εργαζόμενο...
Καλησπέρα σου!

Λυδία είπε...

Ένα βροχερό απόγευμα θα άφηνε τον κόσμο με εκείνο τον τρόπο τον μπερδεμένο.. έκπληξη και αδυναμία και μετα... μετά η καρδιά σταματά... φεύγει με το γιατί και το γαμώτο... φτάνει να αναρωτιέται αν του άξιζε τέτοιο φινάλε... ακόμα και ο ίδιος καταλήγει ότι του ήταν πολύ!

Μου αρέσει η ιστορία μας:P
Πολλά φιλιά Νεράιδα μου...

Λυδία είπε...

Στο είπα και πριν ανώνυμε Πέτρο μου!Αν και δεν υπάρχει περίπτωση να μην πληρώνω τους υπαλλήλους μου, (αν και εφόσον φτάσω να γίνω αφεντικό...λέμε τώρα:P) εγώ μάλλον δεν θα είμαι και το ιδανικό! χαχαχα

Παντως καλως ήρθες στην παρέα!