Μπερδεμένα όλα παλι.. και πάμε πάλι απο την αρχή. Από την στιγμή που έμεινα μόνη, το μοναδικό πράγμα που το μυαλό μου μπορεί να κάνει είναι να ονειρεύεται στιγμές, ώρες, μέρες, χρόνια μαζί σου.
Πως θα ήταν αυτό. πως το άλλο, τι χρώμα θα είχε το σαλόνι μας ....
Αλήθεια τι χρώμα θα είχε?
'Ασπρο, που λερώνει και θέλει φροντίδα συνέχεια(σαν τις φορές που κάναμε πληγές ο ένας στην ψυχή του άλλου) .
Καφέ σκούρο (σαν την γή που ταξιδευαμε μαζί τα καλοκαίρια) .
Μαύρο (σαν το αγαπημένο σου καπέλο) .
Γαλάζιο (σαν την απέραντη θάλασσα που τόσες φορές -θαρρεί κανείς εσκεμένα- μας κράτησε μακριά τον έναν από τον άλλο) .
Κόκκινο (σαν το αίμα μας, αυτό που κάνει την καρδιά μας να αντέχει ακόμα)....
Πράσινο? τι λές? Δεν έχω λόγο για το πράσινο και αυτό είναι καλό... ένα άλλο κεφάλαιο. Κάτι καινούριο σαν τον καναπέ μας....
2 σχόλια:
panw pou elega na to kleisw to pc kai na paw gym! katapliktiko post. mou thumise to agapimeno mou biblio/paramuthi an mporw na xexwrisw kapoio ton mikro prigipa. kai antigrafw (sorry gia to megalo comment) - Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! - Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
tha kerdise ena xrwma. to xrwma twn malliwn tou. Ena xrwma ston toixo ton koinwn tous oneirwn...!
polu kalo...
Δημοσίευση σχολίου